Инциденцата на насилството врз интимниот партнер (НИП) е сериозен здравствен проблем и прекршување на човековите права и има влијание врз животите на многу жени насекаде во светот е импресивна: во светот 30% од жените биле жртви на физичко и/или

сексуално насилство од нивниот интимен партнер. Во Европа, според извештаите од Светската Здравствена Организација преваленцата на виктимизација е 25% (1). Во однос на Италија, последното ISTAT истражување (2) укажува дека 13.6% (2,8 милиони) од жените биле жртви на психичко или сексуално насилство од нивните партнери или бивши партнери. Жртвите на НИП укажуваат на неколку негативни последици (3), како што е социјална изолација и дискриминација, пост-трауматски стрес, проблеми со репродуктивното здравје (4), нарушување на исхраната (5.6) и проблеми со физичкото здравје поради хроничен стрес поврзан со виктимизацијата (7).

Во ова истражување, на надминувањето на искуствата од НИП со цел враќање на задоволителен квалитет на живот не се гледа како на процес на корекција, туку како на процес на опоравување во кој само одговорноста, учеството и меѓусебното влијание на личните и контекстуалните фактори играат клучна улога. Особено, опоравувањето се сфаќа како процес на повторно стекнување на надеж, зајакнување на личноста и контрола над значајните одлуки во споствениот живот, додека концептот за опоравување се фокусира на активното учество на луѓето низ средби со лица кои имаат значајни улоги во заедницата (8). Од оваа гледна точка, под опоравување се подразбира процес кој не е под влијание само од една индивидуа туку и од околината во која таа индивидуа живее (9.10). Затоа, концептот за опоравување ги инкорпорира основните аксиоми на психолошко еколошката перспектива за заедницата (11) која перспектива ја признава зависноста помеѓу индивидуата и социјалната промена.

 

Модели на интервенција кај жените жртви на НИП:

Групи на самопомош

И индивидуалните и групните интервенции се употребувани долго време од страна на асоцијации и групи, главно со феминистичка основа, кои се залагаат за обезбедување на правна, психолошка и социјална поддршка за жените жртви на НИП. Стратегијата за интервенција која е фокусирана на индивидуата е докажано дека е особено важна за раните фази на процесот на бегство од насилството, кога жената започнува да го крши циклусот на насилство и започнува да ги елаборира чуствата на болка, загуба и импотенција со цел да му даде нова насока на својот живот (12 - 14). Сепак, во подоцнежните фази на процесот на опоравување од насилството, кога жената веќе го напуштила нејзиниот насилен партнер, групната интервенција изгледа како посоодветна за адресирање на потребите на жената. Покрај тоа, искуството на НИП создава огромен стрес кај жртвите, што има влијание врз нивната автономија и самоопределување и прави истите да се чуствуваат немоќно и да се само идентификуваат како „жртви“ (14). Надминувањето на условите на изолација, промовирањето на самодовербата кај жените и само ефективноста (15), создавањето на мрежа од позитивни врски за споделување на социјална поддршка и стратегии за справување (16), повторно враќање на значајни социјални улоги и употреба на сопственото искуство за помош на други жртви (18) се чести потреби на жените кои се жртви и го преживеале НИП. Повторното враќање на самодовербата и контролата над сопствениот живот е една од најзначајните цели кон кои треба да се насочи една индивидуа која преживеала НИП.

Промовирањето на такви цели и охрабрувањето на жените во процесот на опоравуање се покажало дека групите на самопомош се ефективна алатка за овие процеси (20, 17, 21).

Во однос на ова истражување, групите на самопомош се сфаќаат како групи на луѓе кои споделуваат заеднички својства и верувањето дека заеднички тие можат да ја подобрат нивната ситуација (22). Овој модел на самопомош се заснова на критиката на нерамнотежата на моќта во врската помеѓу професионалците и лицата кои примаат услуга (23) и присвојува сопственост и контрола над членовите во групата (24). Затоа, наспорти групите за поддршка, во групите за самопомош олеснувањето го слушаат членовите на групата, а не професионалци (25). Други механизми кои се во игра во групите за самопомош кои се значајни за промовирање на опоравувањето на жената од насилството се: (1) преземање на одговорноста за индивидуалното однесување, (2) доживување на заемност, (3) идентификување со другите членови во групата, (4) размена на информации и совети, (5) намалување на сопствената перцепција на „жртва“ и развивање на идентитет на „преживеан“ (19, 22).

Особено, Еспозито (Esposito) (20) има нагласено како искуството во групата за самопомош може да им помогне на учесниците во имплеметнирање на активности на застапување во одбрана на правата на жените и еднаквост на половите. Во однос на ова застапувањето е претставено како особено значаен фактор во процесот на бегство од насилството (26). И покрај тоа што групите на самопомош се подолго истражувани во различни полиња (27, 25, 28, 29) во литературата, истражувањата на групите на самопомош за жените кои преживеале НИП се многу ретки.

Поголемиот број на истражувања на групните интервенции на жени кои биле жртви на НИП се фокусираат на групи за поддршка. Со цел да се пополни оваа празнина, овој труд го анализира влијанието на искуството од самопомошта помеѓу жените кои преживеале НИП врз нивниот квалитет на живот. Ова искуство на самопомош беше одржано во феминистичкиот центар за услуги против насилство Општина Рим (Италија). На таков начин, ние квалитетот на живот го зедовме како производ на процесот на опоравување на жените, како и прифаќањето на пристапот кој во фокусот го става лицето кое преживеало насилство што го вреднува гласот на жените како протагонисти на ова искуство и следствено на тоа и на истражувачкиот процес.

 

The incidence of Intimate Partner Violence (IPV) is a serious public health problem, and a human rights violation that affects the lives of women all over the world is impressive: around the world 30% of women have experienced physical and/or sexual violence from an intimate partner. In Europe, the World Health Organization reports a prevalence of victimization of 25% (1). In the Italian context, the last ISTAT research (2) indicates that 13.6% (2.8 million) of women have

suffered physical or sexual violence from partners or ex-partners. Victims of IPV report a multitude of adverse outcomes (3), such as social isolation and discrimination, post-traumatic stress disorder, reproductive health problems (e.g 4), eating disorders (e.g., 5; 6), and physical health problems from the chronic stress associated with victimization (7).

In this work, overcoming the experience of IPV in order to regain a satisfactory quality of life is not conceived as a corrective process but rather as a process of recovery, in which self-responsibility, participation, and the interplay of individual and contextual factors play a key role. In particular,

recovery is understood as a process of the reacquisition quisition of hope, personal empowerment, and control over important decisions in one’s own life, while the notion of recovery focuses on the active participation of people through the engagement with significant roles in the community (8). From this viewpoint, recovery is understood as an on-going process that is influenced not only by the individual but also by the environment in which she lives (9; 10). Therefore, the notion of recovery incorporates the basic axiom of community

psychology’s ecological perspective (11) that acknowledges the interdependence of the individual and social change.

 

Models of Intervention with Women Survivors of IPV:

Self-Help Groups

Both individual and group interventions have been long-used by associations and groups, mainly with a feminist background, committed to providing legal, medical, psychological and social support to women survivors of IPV. An intervention strategy centered on the individual has been proved to be particularly crucial in the early stages of the process of escaping the violence, when the woman begins to break the cycle of violence, and to elaborate the feelings of pain, loss, and impotence in order to give her life a new direction (12 - 14). However, in advanced phases of the process of recovering from violence, when the woman has already left her abusive partner, a group intervention seems more appropriate to addresses the woman’s needs. Moreover, the experience of IPV creates huge stress for the victims, also strongly affecting their autonomy and self-determination, and make them feel powerless and self-identify as “victims” (14). Overcoming the condition of isolation, promoting the woman’s self-esteem and self-efficacy (e. g., 15), building a network of positive relationships

for exchanging social support and coping strategies (e.g. 16), regaining significant social roles, and using the experience of the abuse to help other victims (18) are common needs experienced by women survivors of IPV (19; 20). In this light, regaining empowerment and control over one’s own life become crucial goals to be pursued. To promote the achievement of such goals, and foster women’s recovery process, self-help groups have been identified as an effective tool (20; 17; 21).

Понатаму, некои од жените во групата успеаа емоционално да го процесуираат нивното искуство и да го употребат за да им помогнат на другите жени. Во овие случаи, болката беше претворена во свест за претрпеното насилство во бес кој е конструктивно насочен кон уметнички, културни и социјални активности кои ќе им бидат од корист на другите жени или кон проекти за личен развој, како што е продолжување на студиите.

 

„Се научив да ги делам работите и на тој начин да ги пронајдам убавите страни на животот и да ги избегнам лошите (...)“ (В.,

60 години)

 

5) Емоции

Чуството на страв е преовладувачко. Можноста да се именува ова чувство и да се сподели во групата им овозможи на жените да почуствуваат дека не се сами и да го започнат патувањето кој повторното раѓање и лично зајакнување. Учеството во групата им помогна на жените да бидат во допир со нивните сопствени чувства и да ја зајкнат нивната способност за чуствување на позитивни емоции, како што се радост, како и толерирање на негативните емоции, како што е жалоста, без анксиозност.

 

„Начинот на кој ги чувствувам емоциите, откако сум дел од оваа група, девинитивно се промени, конечно можам да чувствувам радости за кои мислев дека никогаш нема да ги чувствувам повторно“ (В., 60 години)

 

Емпатијата која се создаде во групата, механизмите на идентификација и пресликување кои што беа активирани, и над се, свеста дека не се осудувани, беа клучни фактори во надминување на емоционалната блокада која беше создадена кај жените како последица на нивната траума и можноста повторно да се изразат без чувство на срам.

 

„Кога можеш да ја кажеш својата приказна, да не се чувствуваш осудувано (...) конечно ти можеш да извлечиш целата своја болка надвор. Ослободувачки момент“ (С., 55 години)

 

Споделувањето на чувствата и заедничкото учество во групата ја создадоа емоционалната врска помеѓу членовите, додека ја промовираа способноста на жените да ги сакаат оние кои се грижат за нив. Климата на прифаќање и афекција кои се искусени од учесниците им помогна да не се чуствуаат сами и повторно да ја вратат довербата во човечките врски.

Furthermore, some women in the group managed to emotionally process their experience and use it in the service of other women. In these cases, the pain was transformed into an awareness of the abuse suffered and into anger, constructively channeled towards artistic, cultural, and social actions in the benefit of other women or towards personal development projects, such as the resumption of studies.

 

"Now I'm back in school, so I'm a new person, the one I was 20 years ago" (C., 55)

 

Finally, some participants, particularly those most exposed to violence, reported that the group helped them to distinguish pleasurable and unpleasant experiences of life, and to behave in order to avoid the latter as much as possible.

 

"I've learned to split things up a lot and thus find pleasant sides to life and also to avoid the unpleasant ones (...)" (B., 60 years)

 

5) Emotions

The theme of fear was a prevailing one. The possibility of naming this emotion and sharing it within the group allowed the women to feel less alone and to start a journey of rebirth and personal empowerment. Participation in the group helped the women to get in touch with their own emotionality and strengthen their ability to experience positive emotions, such as joy, as well as to tolerate negative ones, such as grief, without anxiety.

 

"The way I feel emotions, since I'm in this group, has definitely changed, finally I can feel joys that I did not think I could feel anymore" (B., 60 years)

 

The empathy that flourished within the group, the mechanisms of identification and mirroring that were activated, and above all, the awareness of not being judged, were key factors in overcoming the emotional block developed by the women as a consequence of their trauma, and to be able, again, to express themselves without shame.