РАЗЛИКИ МЕЃУ AМЕРИКАНСКИОТ (ASL) И БРИТАНСКИОТ ЗНАКОВЕН ЈАЗИК (BSL)

Зора ЈАЧОВА ¹, Оливера КОВАЧЕВА ²
Александра КАРОВСКА ²

Филозофски факултет
Институт за дефектологија¹
Последипломец на Институтот за дефектологија²

DIFFERENCES BETWEEN AMERICAN SIGN LAN­GUAGE (ASL) AND BRITISH SIGN LANGUAGE (BSL)

Zora JACHOVA ¹, Olivera KOVACHEVA ²
Aleksandra KAROVSKA ²

Faculty of Philosophy
Institute of Special Education and Rehabilitation¹
Postgraduate student at the Institute of Special Education and Rehabilitation²

Вовед

Introduction

Во комуникацијата на глувите луѓе меѓу себе и со оние кои слушаaт постојат три основни ас­пек­ти на интеракција: гест, дактилен знак и писмо (1). Гестот е условно договорен начин на комуникација со помош на рацете придружен со мимика на лицето и телото и означува некој поим. Дактилниот знак или дактилема е арби­три­рано утврдена положба на прстите од десна­та рака со која се означува одредена буква од азбуката. Писмото - пишувањето е универзална постапка за разбирање кај образованите лица.
Кога настанал гестот не се знае, како што не е познато кога настанал говорот. Сите теории кои го објаснуваат настанувањето на гестот, насто­ју­ваат да го поврзат говорот и гестот или со под­­др­жување на звуците во природата или со ими­тирање на движењата во природата. Во се­кој случај, гестот и движењата му претходат на говорот и имале за цел да означат нешто, а подоцна да го нагласат говорниот израз. Но, гес­­товите можe да имаат и самостојно зна­че­ње. Всушност, тие кај глувите лица го сочину­ваат системот на условно договорени движења кој се нарекува гестовен говор. 

In the communication of deaf people between themselves and hearing people there are three ba­sic aspects of interaction: gesture, finger signs and writing (1). The gesture is a conditionally agreed manner of communication with the help of the hands followed by face and body mimic. The fin­ger sign or “dactilema” is an arbitrary agreed posi­tion of the right hand fingers with which, a certain letter of the alphabet is denoted. Writing is a uni­versal action for understanding between the edu­cated people.
The emergency of the gesture is unknown, as it is unknown when the speech emerged. All the theo­ries that explain the emergency of the gesture, in­sist to connect speech and gesture either by sup­porting the sounds in the nature either by imitation of the movements in the nature. In either way, the gesture and the movements pre-exist the speech and they had the purpose to mark something, and later to emphasize the speech expression. But, the gestures can have an independent meaning, actu­ally within the culture of deaf people they consist the system of conditionally agreed movements that is called sign language.

Карактеристики на гестот

Characteristics of the gesture

• гестовните знаци се моментални, значи  бр­зо се изведуваат, меѓутоа можат да се опи­шат, снимат, нацртаат, а потоа да се мулти­пли­цираат;
• гестот ја претставува суштината на поимот, на пример татко – мустаќи;
• тој се карактеризира со крајна очигледност, непосредност или имитирање на работата, на пример: куќа – покрив, кројач – шиење;
• гестот е проследен со мимика на лицето и телото;
• апстрактните поими се сведени на конкрет­на содржина, на пример: гестот за поимот бог се прави со подигање на кажипрстот на­го­ре;
• гестовите се недиференцирани, тоа значи еден гест може да означува повеќе поими, на пример: печат – уверение, одлука, реше­ние;
• постојат гестови кои не можат да се разбе­рат кога се изолирани, туку само во низа со други гестови;

• The signs are momentous and therefore made quick. But they can be described, recorded, drawn and then multiplied;
• The gesture represents the essence of the word, for example father-mustache;
• He is characterized with distinctive appear­ance, imitation of the work, for example house-roof, tailor-sewing;
• The gesture is accompanied with face and body mimic;
• The abstract words are narrowed down to con­crete content, for example the gesture for the term god, is made by raising the pointing fin­ger up;
• The gestures are not differentiated, that means that one gesture can mark more terms, for ex­ample stamp-insurance decision, solution;
• There are gestures that can not be understood when they are isolated, but only in a continu­ous line with other gestures;

• гестовите имаат индивидуален жаргон и се разликуват од едно до друго подрачје;
• гестовите како и зборовите можат да се раз­ви­ваат, усовршуваат;
• тие лесно се помнат и брзо се учат;
• гестовите не предизвикуваат оптички замор како што е случај кај визуелната перцепција на говорот од уста;
• гестот не може да се разбере на голема од­да­леченост, како што е на пример случај со звукот и говорот;
• гестовите се различни по вид и облик и нивното разбирање и користење зависи од степенот на образованието на глувите;
• заради својата недиференцираност ако не би­­дат проследени со говор, можат да дове­дат до забуна и неразбирање на она што е кажано.

Како негативни карактеристики на гестот се издвојуваат следниве:

• гестовите не подлежат на законот на грама­ти­ката и синтаксата, туку статички стојат еден покрај друг, па затоа говорот на глу­ви­те е сиромашен, аграматичен, а речениците стојат статички една крај друга, а не во ме­ѓу­себна поврзаност;
• тие се лексички сиромашни поради својата конкретност;
• гестовите не можат да се користат во тем­ница или недоволно осветлена просторија.

• The gestures have individual jargon and are distinctive from one area to the next;
• The gestures as the words can be developed, perfected;
• They are easily remembered and learned fast;
• The gestures do not cause optical tiredness as it is the case with visual perception of the speech from the mouth;
• The gesture can not be understood on a great difference, as it is a case with the sound and speech;
• The gestures are different by sort and form and their understanding and use is dependant on the degree of education of the deaf person;
• Because of their non differentiation if they are not followed by speech, they can lead to misunderstanding of what is said.

As negative characteristics of gestures we can point out the following:

• The gestures do not follow the laws of gram­mar and syntax, and they statically stand one by another, and therefore the speech of the deaf is poor, non-grammatical, and the sen­tences stand statically one by another, and not in inter-connection;
• They are lexically poor because of their con­creteness;
• The gestures can not be used in the dark or a room that does not have enough light.

Класификација на гестовите

Classification of the gestures

Многу психолози, лингвисти, сурдопедагози се обидувале да направат класификација и систе­ма­тизација на гестовите.
Еден од психолозите кој се занимавал со оваа проблематика бил германскиот психолог Вил­хелм Вунт. Тој сите гестови ги поделил во неколку групи, кои настанале една од друга, и на тој начин се обидел да ја создаде генетската класификација на гестовите, заснована на прин­ципот на нивниот развој.
Неговата  класификација изгледа вака:

• Показни гестови - според него тоа се прво­бит­ни изразни форми. Овој облик на гес­то­вен израз се јавува во сите случаи кога глу­во­немата личност живее меѓу луѓе кои слу­шаат.

Many psychologists, linguist, surdo-pedagogues tried to make a classification and systematization of the gestures.
One of the psychologists who worked in this field was the German psychologist Wilhelm Wunt. He divided all the gestures in several groups, that came one from another, and in that manner he tried to create a genetic classification of the gestures, based on the principle of their development.
His classification looked like this:

• Pointing gestures - according to him these are primordial expression forms. This mode of gesture expression occurs in all cases when the deaf lives among hearing people.

• Првата варијанта на показни гестови се таканаречените указни гестови. Тие се упо­требуваат во случаи кога се укажува на лице кое учествува во разговорот. Тоа се гестови за лица: јас, ти, тој, таа, тоа.
• Другата варијанта се просторни гес­то­ви со кои се покажува просторниот од­нос од глувото лице кое се зема како цен­­т­рална точка во околината. Тоа се гес­­товите од типот: овде, горе, долу, на­пред, назад и др.
• Трета подваријанта на показните гесто­ви се оние со кои се покажува извесна ди­­мензија. На пример: голем, мал, ви­сок, низок и др. Овие гестови не бараат присуство на конкретниот објект или лице, туку претставуваат општа ознака за одреден предмет или лице. Затоа овие гестови се наречени изразни гестови, би­­дејќи со нив се изразува некоја карак­те­ристика, функција, особина и слично.
• Имитативни (копирачки) гестови со кои нешто се подржува, копира или имитира. Тие главно ги претставуваат глаголите.
• Симболични гестови за кои Вунт смета де­ка се највисокиот облик на гестовно изразу­ва­ње. Тие го претвораат означениот пред­мет во симбол.

Вунт во секој гест поставил два основни кри­те­ри­уми:
а) надворешна страна на гестот, односно на­­чи­нот на неговото продуцирање со раце­те;
б) внатрешна страна на гестот, односно не­го­вото значење. Овие два аспекта ја со­чи­­ну­­ваат целината која ја претставува содр­жи­на­та на гестот.

• The first variant of pointing gestures are the so called ordinate gestures. They are used in cases when it is an ordinate towards a person that participates in the conversation. These are the person gestures: me, you, he, she, it.
• The second variant is the spatial gestures with which the spatial relation of the deaf is taken as a central point in the surround­ings. These are the gestures like: here, up, down, forward, backward etc.
• The third sub variant is the one with which a certain dimension is showed. For exam­ple: big, small, tall, short etc. These ges­tures do not demand the presence of the concrete object or person but they repre­sent a general index for a certain object or person. Therefore these ges­tures are called expression gestures, because with them one expresses a characteristic, func­tion, at­tribute etc.
• The other group of gestures according to Wunt is copy or imitative gestures with which something is supported, copied or imitated. They mainly represent the verbs.
• The third group according to Wunt is the sym­bolic gestures, for which Wunt believed are the highest form of gesture expression. They turn the marked object into a symbol.

Wunt in every gesture placed two basic criteria:

• the external side of the gesture, the manner of its production with the hands;
• the internal side of the gesture, his mean­ing. These two aspects contain the ensemble that represents the content of the gesture.

Разлики меѓу американскиот (ASL) и ан­глис­киот знаковен јазик (BSL)

Differences between the American Sign Lan­guage (ASL) and English language

Дека американскиот знаковен јазик се разлику­ва од англискиот, постојат повеќе примери. (2) Едноставен тест за тоа е да се пронајдат зборо­ви во англискиот јазик кои имаат две различни значења. Ако знаците во ASL се замена за збо­ро­вите во англискиот јазик, тогаш би требало да има еден ист знак за тој збор, а да има две различни значења како што е со некои зборови од англискиот јазик.

There are many examples that the American Sign Language is different from the English language (2). A simple test for this can be, to find words in English that have two different meanings. If the signs in ASL are a substitute for the words in Eng­lish, then there should be a same sign for that word which has two different meanings as it is the case with some words from the English language.

Исто како и зборовите во другите јазици, така и зна­ците во ASL означуваат нешто, а не зборови од англискиот јазик. Еден знак од ASL може да изразува цела реченица коja бара три или по­ве­ќе збора во англискиот јазик. Во ASL еден знак со комплексно значење може да се комбинира на повеќе начини и тоа може да се изрази во англискиот говорен јазик само со секвенци на повеќе зборови.
Тоа е само една од разликите помеѓу грамати­ка­та на ASL и граматиката на BSL. Тоа не зна­чи дека на ASL му недостига граматика. Тој има своја граматика само што таа се разликува од онаа на англискиот јазик.

Same as in the words in other languages, the signs in ASL mean something, not words from the Eng­lish language. One sign in ASL can present a whole sentence that asks three or more words in the English language. In ASL, one sign with a complex meaning can be combined in more ways and that can be presented in the English spoken language only with sequences of more words.
That is only one of the differences of the grammar in ASL and the grammar of the English language. That does not mean that ASL lacks grammar. It has its own grammar that is simply different from the one of the English language.

Структура на американскиот знаковен јазик

Structure of American Sign Language

Во раните 1970-ти многу лингвисти и психо­ло­зи започнале со проучување на каракте­рис­ти­ки­те на ASL. Студиите на различните аспек­ти на гра­матиката на ASL не оставиле простор за сомнеж дека оние кои го практикуваат ASL се служат со вистински човечки јазик.
Stokoe бил првиот лингвист кој сфатил дека зна­ковите не се целина која не може да биде анализирана (3). Тој анализирал знакови во без­на­­чајни делови кои ги нарекол “cheremes”, а многу лингвисти денеска ги нарекуваат фоне­ми. Тој создал три главни фонемски категории: поставеност на рацете, локација и движење.
Како и повеќето други природни јазици, и зна­ков­ните јазици имат разни начини на препо­зна­ва­ње на еден збор од друг и сл. Сите досега проу­чени знаковни јазици имат богат систем на менување со слободен редослед на конститу­ција. Во ASL иако нема граматичко изразување на времето, глаголите може да влијаат на согла­су­вањето на субјектот и објектот, а и на некои аспекти како што се воoбичаеностa, континуи­те­тот и др. Друг начин на менување е преку почетните и завршните точки од акцијата или преку фреквенцијата независно од времето. Ако го земеме глаголот “go–to”, на неговите воо­бичаени аспекти може да се влијае преку брзо редуплицирање. Ова го менува значењето, но не она суштинско (лексичко), туку во овој слу­чај укажува на редовно одење на некое мес­то.

In the early 1970-ties many linguists and psy­chologists started with studying the characteristics of ASL. The studies of the different aspects of the grammar of ASL did not leave place for doubt that the one who practises ASL uses a real human lan­guage.
Stokoe was the first linguist who realised that the signs are not a whole that can not be analysed (3). He analysed signs in insignificant parts that he called “chemeres”, and many linguists today call them phonemes. He created three main phoneme categories: hand position, location and movement.
As in most of the other natural languages, the sign languages have different ways of recognizing one word from the next etc. All sign languages studied so far have a rich system of changing with a free schedule of constitution. Although in ASL there is no grammatical expression of time, the verbs can influence the agreement between the subject and the object, and also on some other aspects as commonness, continuity etc. Another manner of changing is through the initial and final points from the action or thru the frequency independent of time. If we take the verb “go-to”, on his usual aspects we can influence through fast reduplicat­ing. This changes the meaning, but not the essen­tial one (the lexical), but in this case points to­wards going to a place regularly.

Ако истиот знак се повторува со бавно, круж­но движење, тоа значи продолжителен ас­пект и оз­на­чува повторно одење на некое место (нај­ве­ро­јатно не толку редовно). Ако овој знак започ­не да се продуцира и притоа наеднаш се преки­не пред да се изведе целосно, значи дека тоа дејство не се реализирало и означува нереа­ли­зи­ран аспект.
Некои глаголи формираaт множина преку ре­дуп­ли­цирање, додека рацете се наоѓаaт во хо­ри­зон­тална положба. Исто така постојат и дру­ги начини за формирање на множина, во завис­ност од фонолошкиот состав на знакот. Знакот “LOOK” во ASL се прави со два раширени пр­ста на секоја рака или пак со само една рака. Ако се рашират сите прсти освен палецот и се користат двете раце, тогаш знакот значи дека мно­гу луѓе гледаат.
ASL го означува времето во реченицата, но не се знае дали е од типот на past continouse tense или past tense, тој користи прилози најчесто на почетокот на реченицата како ознаки за вре­ме­то. Индиректен начин за означување на минато време во ASL е преку употребата на завршната форма на глаголот “FINISH”. 
Основната структура на реченицата во ASL е субјект - глагол - oбјект. Понекогаш во ASL се појавува потреба од промена на основниот редослед на зборовите. Повеќето јазици имаaт потреба од овој процес наречен „темализација“, при што именката ставена во улога на која се однесува реченицата се става на почетокот на истата. Темата започнува со посебно немануел­но однесување и продолжува сè додека не се претстави друга тема.
Значи, ако станува збор за подолг дискурс, не­ма потреба да се преместува во речениците што следуваат.
Во знаковниот јазик, лицето и држењето на те­ло­то ја вршат истата функција како инто­на­ци­јата во говорниот јазик, па дури и повеќе од тоа. На некој начин тие се поблиску до грама­ти­ката (лексиката) во говорниот јазик, и укажу­ваат на разликите во значењето. Така на при­мер, негацијата во ASL се означува со мрдaње на главата, а прашањето со подигање на веѓите и ширење на очите.
Можеме слободно да кажеме дека секој зна­ко­вен јазик има фонолошки, морфолошки и син­так­сички структури кои исто така се сложени како и во јазикот кој се зборува.

If we repeat the same sign with a slow, circle movement that means a continuous aspect, and means going to some lace again (probably not so regularly). If we start to produce this sign and then suddenly stop before the full performance, that means that the action has not been realised and it shows a not realised aspect.
Some verbs form plural through reduplicating, while the hands are in a horizontal position. Also there are other ways to form plural, dependently on the phonological content of the sign. The sign “LOOK” in ASL is made with two spread fingers on each hand or only with one hand. If we spread all the fingers except the thumb and we use both hands the meaning is that a lot of people are watching.
ASL shows the time in the sentence, but it is not known whether it is Past Continuous Tense or Past Simple Tense. It uses adverbs usually at the begin­ning of the sentence as time marks. An indirect way to show past tense in ASL is by using a final form of the verb “FINISH”.
The basic structure of the sentence in ASL is sub­ject-verb-object. Sometimes in ASL it emerges a need to change the basic schedule of the words. More languages have a need from this process called “thematization”, during which, the noun placed in a role to which the sentence is turned to is placed at the beginning of the it. The theme starts with a special non manual behaviour and continues until another theme is presented.
So if we are talking about a longer discourse, there is no need for a shift in the sentences that follow.
In sign language, the face and the body posture have the same function like the intonation in the spoken language, even more than that. In some way they are closer to the grammar (lexis) in the spoken language, and point to differences in meaning. So, for example, the negation in ASL is made with head movement, and a question with raising the eye brows and widening the eyes.
We can freely say that every sign language has phonological, morphological and syntax structures that are also complex as the spoken language.
We can freely say that every language has phono­logical, morphological and syntax structures that are also as complex as the spoken language.

Структура на британскиот знаковен
ја­зик (BSL)

Structure of the British sign
language (BSL)

Особено е важно да се нагласи дека BSL е мош­не богат јазик како и секој говорен јазик, и е не­поврзан со говорниот јазик. Како природен чо­веч­ки јазик, ги поседува сите составни лингвис­тички карактеристики како и другите јазици: лексика, синтакса, семантика, морфологија, фо­но­логија.
Stokoe прв ги предложил трите аспекта на зна­кот: поставеност на рацете, локација и движење (4). Подоцна биле додадени ориентацијата на длан­ката во однос на телото, фацијалната екс­пре­сија. Сите знаци во BSL се изведуваат со пос­тавеноста на рацете (обликување) во комби­на­ција со другите аспекти, т.е. различни дви­же­ња на различи локации, различно ориентирани кон телото и придружени со различна фацијал­на експресија. Знакот може да опфаќа еден или повеќе параметри: на пример знакот “NAME” и знакот “AFTERNOON” имаат идентична поста­ве­ност на рацете, движење, ориентација, иста фа­цијална експресија, но различна локација (ед­­­ниот на челото, другиот на брадата). Кај секој параметар постојат извесни ограниче­нос­ти. Така на пример, сите знаци се ограничени во одреден простор во горниот дел на телото и не можат да се појават сите обликувања (пос­та­ве­ност) на рацете. Знаците може да се класифи­ци­раат во согласност со нивното формирање, како еднорачни или дворачни. Оние кои се из­ве­дуваат со двете раце може да имаат симет­рич­но движење, или едната (доминантната) ра­ка може да се движи, а другата да служи како локација на движењето. Знаците исто така се разликуваат во однос на контактот со телото на оној кој ги прави, или во меѓусебниот контакт. Ограничувањата кои ги има во однос на дво­рач­ните знаци се однесуваат на следново: доми­нантното ограничување во обликот, ако знакот кој се продуцира со две раце има различна пос­та­веност на рацете, недоми­нантн­а­та рака може да има ограничен број на пос­та­ве­ност и лока­ци­ја за целиот знак. Ставот за си­мет­ричното огра­ни­чување се однесува на неза­вис­ното движење на рацете при што мора да имаат иста локација, поставеност и движење (си­мултано или наиз­ме­нично).

It is important to emphasize that BSL is a very rich language as any other spoken language, and is not connected to the spoken language. As a natural human language it possesses all the structural lin­guistics characteristics as all the other languages: lexis, syntax, semantics, morphology, phonology.
Stokoe was the first to propose the three aspects of the sign: hand position, location and movement (4). Later orientation of the palm was added in re­lation of the body, facial expression. All the signs in BSL are made by positioning the hands (form­ing) in combination with the other aspects that is different movements on different locations, differ­ently oriented towards the body and followed by different facial expression. The sign can contain one or more parameters: for example the sign “NAME“ and the sign “AFTERNOON” have an identical hand position, movement, orientation, same facial expression but different location (one on the forehead and the other on the chin). There are certain limitations for every parameter. So, for example, all the signs are limited in a certain space in the upper part of the body, and not all the shapes (positions) of the hands can appear. The signs can be classified in accordance with their forming, as one handed and two handed. The ones that are made with both hands can have a symmetrical movement, or one (dominant) hand can be in movement, and the other one to serve as a location for the movement. The signs also differ regarding the relation of the body contact with the one that performs, or the interdependent contact. The limi­tations regarding the two handed signs are the fol­lowing: dominant limitation in the shape, if the sign is produced with both hands has a different position of the hands; the non dominant hand can have a limited number of positions and locations for the entire sign. The attitude for the symmetrical limitations concerns the following – if the two hands move independently, then both have to have a same location, hand position and movement (si­multaneous or alternative), and the hand orienta­tion has to be symmetrical. In this case there is no dominant hand.

И ориентацијата на рацете мора да биде симет­рич­на. Во овој случај не постои доминантна рака.
BSL има комплексен систем на морфолошка и син­­таксичка обработка (5). Современите истра­жу­­вања разјаснуваат најмалку два начина кои означуват време или временската поврзаност во речениците во BSL и дека можеби има гла­гол­ски времиња слични на некои од оние во ан­глис­киот јазик. Највообичаен начин за изразу­вање на вре­мен­ската поврзаност во BSL е преку модифи­ка­ци­ја на прилозите (TOMORROW и COOK, YES­TE­RDAY и COOK и др.). Втората временска ли­ни­ја откриена во BSL е лоцирана пред телото. Таа линија се користи за презен­ти­ра­ње на сук­це­сивност и траење: BEFORE, AF­TER, CONTINUE, NEXT. Бројот како граматич­ка категорија е про­најден во многу јазици. Во англискиот јазик ја наоѓаме категоријата број при определувањето на именките (множина/ед­нина) и кај остатоците од означувањето на бројот кај глаголите во 3 лице еднина (he paints). Во другите јазици, како на пример во францускиот, мора да биде обеле­жан бројот на при­давките, именките и глаголите. И кај ан­глис­киот и кај францускиот, множината кај имен­ките се обележува со додавање на суфик­сот – (s). Други јазици пак користат реду­пли­ци­ра­ње за да означат множина. BSL е сличен на втората група каде множината почесто се прави со редуплицирање, повторување на знакот, от­кол­ку со додавање на некој елемент.
Лингвистите често ги дефинираат јазиците во со­гласност со редоследот на елементите во ре­че­ницата. Редоследот на зборовите може да биде различен кај различни јазици: субјект-глагол-објект, глагол-субјект-објект, тема-објаснување и други разни комбинации. Линг­вис­тите кои го проучувале BSL сметаат дека ис­такнувањето на темата е карактеристична осо­бина на BSL. Темата може да опфаќа повеќе од една реченица, па затоа темата може да не се појавува после секој глагол, но мора да се поја­ву­ва кога ќе настане промена на темата. Темите не мора да бидат именки, тие можат да бидат прилози (THERE WE TWO GO). Deuchar исто така нагласува дека темите може да ги при­дру­жу­ваат немануелни сигнали. Во BSL има три глав­ни начини или маркери со кои се означува не­га­ци­јата: фацијална експресија, движење на главата и мануелни знаци за негација, или знаци со нега­ција инкорпорирани во нив.

The hand orientation has to be symmetrical. In this case there is no dominant hand.
BSL has a complex system of a morphological and syntax processing (5). Contemporary researches clarify at least two modes that show time or time relation in the sentences of BSL, and that maybe there are verb tenses similar to the ones in the Eng­lish language. The most common way for ex­pression of the time relations in BSL is through modification of the adverbs (TOMORROW I COOK, YESTER­DAY I COOK etc). The second time line discovered in BSL is located in front of the body. That line is used for presentation of suc­cess and du­ration: BEFORE, AFTER, CONTI­NUE, NEXT. The num­ber as a grammati­cal cate­gory found in many lan­gua­ges. In the Eng­lish lan­guage we find the cate­gory number while spe­ci­fy­ing the nouns (plu­ral/singular) and in the remains from designating the number of the verbs in 3-rd person singular (he paints). In other lan­guages, for example French, the adjectives, nouns and verbs have to be designated by a number. In English and French, plurality of the nouns is des­ignated by adding the suffix – (s). Other languages use redu­plicating to designate plurality. BSL is similar to the second group where plural com­monly is made with reduplicating, repetition of the sign, than by adding some element.
The linguists often define the languages according to the sequence of the elements in the sentence. The sequence of the words can be different in dif­ferent languages: subject-verb-object, verb-sub­ject-object, topic-explanation and other different combinations. The linguists that studied BSL con­sider that accent­ing the topic is a characteristic attribute of BSL. The topic can contain more then one sentence, so there­fore it is possible that the topic does not occur after every verb, but it has to occur when there is a topic change. The topics are not necessarily nouns and they can be adverbs (THERE WE TWO GO). Deuchar also emphisizes that the topics can be ac­companied by non manual signals. In BSL there are three main manners or markers with which one designates negation: facial expression, head move­ment and manual signs for negation, or signs with an incorporated negation.

Секој од зна­ците може да се соедини со други или фа­ци­јал­ната експресија може да варира во интензи­те­тот. Знаците често се негираат преку движе­ње на устата која го придружува негира­ни­от знак.
Движењата на главата (придвижување на гла­ва­та или игнорирање со вртење на главата нас­тра­на) можат да бидат едноставни или повторувач­ки. Придвижувањето со главата може да варира  во текот на целата реченица.
Постојат повеќе знаци кои означуваат негација во BSL, како на пример: NOTHING, NOT-YET, WILL-NOT, WHY-NOT, и SHALL-NOT. Овие знаци можат да бидат придружени со фацијална експресија и движење на главата, а вообичаено се јавуваат на крајот од реченицата. Некои од знаците, обично оние кои ги претставуваат гла­го­лите кои означуваат искуство или изненаду­ва­ње, имаат сопствена форма за негација, како на пр: KNOW-NOT, LIKE-NOT, WANT-NOT, BELIEVE-NOT.
Прашањата во BSL содржат: знак за прашање, карактеристична фацијална експресија и карак­те­рис­тичен ред на знаците. Двете прашални форми во BSL кои овде ќе ги наведеме се WH и  YES-NO прашања. WH-прашањата се форми­ра­ат со прашален знак, како на пр: WHAT, WHY, WHERE, WHEN  или HOW. Прашалните знаци често се продуцираат на крајот од реченицата, но понекогаш може да се употребат и на поче­то­кот и на крајот од реченицата, како во след­ниот пример: “WHERE CAT WHERE?” (“Where is the cat?”). Фацијалната експресија е исто така важна така што кај Wh-прашањата веѓите се со­бираат, очите малку се затвoраат, a главата се подига нанапред или се свртува настрана. YES-NO прашањата се прават исто така со фаци­јал­на експресија: веѓите се подигаат, очите се от­во­рени, a главата и рамењата малку се придви­жу­ват наназад. Точниот степен на оваа „артику­лација“ го определува доменот на испитување во прашањето. Не постои посебен мануелен знак за YES-NO прашањата кој би се примену­вал на почетокот или на крајот од реченицата.

Every sign can be united with others or the facial expression can vary in intensity. The signs are of­ten made in negation through mouth movement that supports the sign in negation.
The head movements (small movement of the head or ignoring by moving the head on the side) can be simple or repetitive. The head movement can vary during the entire sentence.
There are more signs that designate negation in BSL as for example: NOTHING, NOT-YET, WILL-NOT, WHY-NOT, and SHALL-NOT. This signs can be accompanied by some facial expres­sion and head movement, and commonly appear at the end of the sentence. Some of the signs, usually the ones that represent the verbs which express experience or surprise, have their own form of ne­gation, as for example: KNOW-NOT, LIKE-NOT, WANT-NOT, BELIEVE-NOT.
The questions in BSL consist of: question sign, characteristic facial expression and characteristic order of signs. Two question forms in BSL are: Wh- and YES-NO questions. Wh-questions are formed with a question sign, as for example: WHAT, WHY, WHERE, WHEN or HOW. The question signs are often produced at the end of the sentence, but sometimes they can be used at the beginning and at the end of the sentence, as in the following example: “WHERE CAT WHERE?” (“Where is the cat?”). The facial expression is also important so that in the Wh-questions, the eye brows move closer, the eyes are a little bit closed, and the head is moved in front or moved on the side. YES-NO questions are made also with a fa­cial expression: the eye brows are lifted, the eyes are open, and the head and shoulders are moved a little bit backwards. The correct degree of this “ar­ticulation” assigns the area of exploration in the question. There is no specific manual sign for YES-NO questions that would be made in the be­ginning or the end of the sentence.

Разлики меѓу азбуката на американскиот и британскиот знаковен јазик

Differences between the American and Bri­tish Sign Language

Постои јасна дистинкција меѓу азбуката на аме­ри­канскиот и британскиот знаковен јазик.

There is a clear distinction between the alphabet of the American and British sign language.

Кај ASL се забележува употреба на едната рака при дактилирање на буквите од азбуката, до­де­ка пак кај BSL се употребуваат двете раце со ис­клучок на буквата „c“ која се продуцира со една рака и е слична, но не и иста со онаа од ASL.

In ASL there is a noticeable use of one hand while signing the letters of the alphabet while in BSL both hands are used with exception of the letter „c” which is produced with one hand and is similar but not the same with the same letter in ASL.