Read: 2184

Веле БЛАГИН

АПСОЛВЕНТСКА ВЕЧЕР НА ПРВАТА ГЕНЕРАЦИЈА
СТУДЕНТИ ПО ДЕФЕКТОЛОГИЈА (1993/94-1996/97)

Пред четири години за прв пат во Република Македонија започнаа дефектолошките студии при Филозофскиот факултет-Скопје. Тој чин ги стави пред најтешка енигма на животниот крстопат сегашните 20-тина млади луѓе-апсолвенти да го направат првиот чекор кон себенаоѓање во една не многу ценета, ни многу позната, ни достојно општествено промовира­на професија.
Но четиригодишното нивно теориско образование и не многу скром­ното практично искуство кое програмски го стекнаа за време на студиите ја верифицираа определбата кон дефектолошката професија како епилог на дилемата за сопствените стремежи, искрени желби и чувства да се помага на оние на кои им е најпотребна помош и да се доживува вистин­ската радост од своето постоење.
Во оваа вечер блика спонтано нивната среќа, нежната насмевка и притаената тага на разделба со саканите колеги и професори. Но тоа не е само филантропска експонација, туку и изнијансирана визија за една совест распната помеѓу противречностите во животот и нивните вечни постулати на судреност (добрината и злото, здравјето и болеста, изобилството и немаш­ти­ната, раѓањето и смртта, младоста и староста, радоста и болката, желбите и можностите, традиционалното и модерното, војната и мирот итн. што го нарушуваат совршенството оставајќи простор за постојана борба и чесна работа во животните предизвици.
Апсолвентска вечер. Лебди волшебност и мистериозност. Како да завршуваше една младост што вечно останува во спомените а се преточу­ва­ше во зрелост на нивното “ЈАС” со нови обврски: семејство, професионални амбиции и безброј непознаници што ги чекаат.
До совршенство организираната вечер и неопишлив амбиент на вис­тинско човечко величие, амбиент налик на најсреќно семејно збиднување кое никогаш не се заборава. А како може да се заборави кога целокупната комуникација помеѓу професорите и студентите беше присна и родителски искрена, исплетена со заеднички напори, почит и љубов за совладување на предвидениот материјал и за достојна афирмација на дефектологот кој неизбежно рамноправно треба да соработува со лекарите, психолозите, педагозите, социјалните работници и др.
Длабоко свесни за тоа, студентите ја искористија оваа можност од сî срце да им се заблагодарат на своите професори, а особено на човекот кој скоро пет децении се внесе себеси и целиот свој живот и животот на негово­то семејство за доброто на хендикепираните и за развојот на дефек­то­лош­ка­та теорија и практика проф. д-р Љупчо Ајдински на кого му го врачија след­ното писмо:

“Во една мала земја,  живее и твори еден голем човек со отворено срце за љубов, разбирање, соработка,  хуманост... И зар може со збор да се каже сé  за “големината”  на овој човек?!
Најдоброто за тоа зборуваат делата и целокупното негово творештво,  што ќе останат засекогаш врежани во историјата на една хумана наука.
Во знак на долго сеќавање кон Вас професоре Ајдински,  бескрајно Ви се заблагодаруваме.”