Резултатите во табелата 2 прикажуваат дис­три­бу­ција на пациентите со доцна депресија и испитаниците без депресија според по­да­то­кот кој го дале за постоење на проблеми со видот. Проблеми со видот имаат сите ис­пи­та­ници од двете групи, но проблеми од по­тежок степен се регистрирани само кај ис­пи­та­ниците со доцна депресија. Тестираната раз­лика  меѓу ис­питаниците од екс­пе­ри­мен­тал­ната и кон­трол­ната група во однос на ош­те­ту­вањето на ви­дот, прикажана низ три сте­пе­ни - благо до теш­ко, беше со сиг­ни­фи­кант­на разлика (χ2=4.37 df=2  p=0.012). Пациентите со де­пре­сија имаа зна­чај­но потешки проблеми со ви­дот во спо­ред­ба со испитаниците без де­пре­си­ја. Ста­тис­тич­ката анализа покажа дека ош­те­ту­вањето на видот беше сигнификантно по­вр­зано со де­пресијата.

The results in Table 2 show the distribution of patients with late-life depression and the subjects without depression regarding the self-reported vision difficulties. All the participants form both groups had visual impairments, but it was found more severe in patients with late-life depression. The tested difference between the examinees from the experimental and the control group regarding the vision impairment was presented with three degrees (from mild to profound) and revealed a significant difference (Chi-square=4.37 df=2  p=0.012). The patients with depression had more severe vision problems in comparison to the examinees without depression. The statistical analyses showed that the visual impairment was significantly associated with depression.

Табела 2. Дистрибуција на испитаниците од двете групи според потешкотиите со видот

Table 2. Distribution of the subjects with visual impairment in both groups

Анализата на постоечката медицинска до­ку­мен­тација во однос на оштетувањата на видот и слухот, покажа  дека медицинската до­ку­мен­та­ција е дефицитарна. Испитаниците често да­ваа податок дека немаат прегледи кај офтал­мо­лог или оториноларинголог, или пак ме­ди­цин­ски­те документи беа со доста застарен датум. По­ве­ќето од испитаниците со потешкотии со ви­дот имаа стари очила и со слаб квалитет, кои не ги корегираат адекватно потешкотиите со видот. Испитаниците со потешкотии со слу­хот во нашата студија не користеа слушни по­ма­га­ла.
Во табелата 4 е покажан ефектот на физичката и менталната активност кај пациентите со доц­на депресија на веројатноста за депресија со ло­гистички метод на регресија (степен на ве­ро­јатност). Логистички регресивната анализа по­кажа сигнификантна поврзаност на фи­зич­ка­та и менталната активност со депресијата. Ис­пи­таниците кои многу ретко или никогаш не се физички активни споредени со оние кои секој ден се физички активни, имаа за 5 пати сиг­нификантно поголем ризик за депресија. На истиот начин во врска со менталната ак­тив­но­ст оние кои ретко или никогаш не се мен­тал­но активни споредени со оние кои секој ден се ментално активни, имаа за 6.4 пати сиг­ни­фи­кантно поголем ризик за депресија. Нашето ис­тражување ја покажа асоцијацијата на фи­зич­ка­та и менталната активност како фактори на ризик за доцна депресија (табела 4).

The analysis of the existing medical records of visual and hearing impairment showed insufficient medical documentation. The subjects often reported that they didn’t take any ophthalmological or otological examinations or the medical records were outdated. The majority of subjects with visual impairment used obsolete eyeglasses with poor quality that could not correct adequately the eye problems. The subjects with hearing impairment in our study didn’t use any hearing aids.
Table 4 presents the effect of the physical and mental activityin patients with late-life depression over the likelihood of depression measured with the Logistic Regression method = Forward Stepwise (Likelihood Ratio). The Logistic Regression Analysis revealed strong association between the physical and mental activities and depression. The subjects who had low level of physical activity or had no physical activity compared with those who were physically active on daily basis had 5 times greater risk to become depressed. The same referred to the mental activity. The risk for the onset of depression was 6.4 times greater among subjects who rarely had mental activity or had no mental activity in comparison to those who had daily mental activity.  Our investigation has proved the association of the physical and mental activities as risk factors for late-life depression (Table 4).

Табела 4. Ефектот на физичката и мен­тал­ната активност на веројатноста на              де­пресија кај експерименталната група

Table 4.  The effect of the physical and mental activity over the likelihood of depression in the Experimental group

Потешкотиите со видот и слухот, особено по­тешкотиите со видот се често наведувани како причина за намалената физичка и мен­тал­на активност кај сите испитаници. Така и на овој начин, индиректно, овие потешкотии вли­јаат за појава и развој на депресијата во по­доцната животна возраст.

The difficulties with vision and hearing, especially the vision impairments have often been reported as the cause for decreased physical activity among the participants. Thus, visual and hearing impairment have an indirect impact over the onset and progress of late-life depression in older adults.

Дискусија

Discussion

Доцната депресија е едно од најфрекфентните за­бо­лувања кај старите лица и таа често ос­та­ну­ва непрепознаена. Една од причините зошто доц­ната депресија не е препознаена е комор­би­дитетот. Во голема студија во Берлин меѓу на­селението била детерминирана фрек­вент­нос­та на медицинските дијагнози и не­спо­соб­нос­та кај старите, при што резултатите ин­ди­ци­ра­ле дека 100% од лицата postarи od 70 go­di­ni страдале од најмалку една медицинска дијаг­ноза, а 94% имале 5 или повеќе ме­ди­цин­ски дијагнози (8). Во согласност со овие по­да­то­ци нашите резултати покажаа дека хро­нич­ни­те медицински болести беа повеќе присутни кај испитаниците со депресија отколку кај оние без депресија (85% vs. 33%) (табела 1).
Депресијата е често и онеспособувачко пси­хи­јат­риско растројство во подоцнежниот живот. Ош­те­тувањето на слухот и видот е многу чес­та состојба кај старите и проблемите поврзани со видот и слухот сè уште се слабо ис­тра­жу­ва­ни. Депресијата кај старите е често при­дру­же­на со оштетување на слухот и видот. Од 50 ам­бу­лантски пациенти од офталмолошка кли­ни­ка,  на возраст над 64 години, 20% биле иден­ти­фи­цирани дека се депресивни. Скринингот за геријатриските синдроми на офтал­мо­лош­ка­та клиника бил брз, лесен за спроведување и де­тектирал сигнификантен број на пациенти со функционална неспособност, депресија и мож­на деменција (5). Brody и сор. кон­ста­ти­ра­ле дека 32.5% oд 151 лица (> 60 години) со ма­ку­ларна дегенерација поврзана со стареењето, биле депресивни (9). Сигнификантен по­ка­за­тел за ризик од мајор депресија кај постари па­циен­ти од дом за нега било и оштетувањето на ви­дот, покрај другите фактори (10). Слично на овие податоци нашите резултати покажаа дека ош­те­тувањето на видот беше сигнификантно по­врзано со депресијата. Пациентите со де­пре­си­ја имаа значајно потешки проблеми со видот во споредба со испитаниците без депресија. Раз­ли­ката меѓу двете групи во однос на ош­те­ту­ва­њето на видот беше статистички сиг­ни­фи­кант­на (p=0.012) (табела 2).
Анализата на постоечката медицинска до­ку­мен­тација во однос на оштетувањето на видот по­ка­жа дека постои дефицит од медицинска до­ку­ментација. Испитаниците често ра­пор­ти­раа дека немаат медицински прегледи кај офтал­молог или медицинските документи беа со многу стар датум. Повеќето од ис­пи­та­ни­ци­те со оштетување на видот користеа стари очи­ла и со слаб квалитет, што не ги корегираа адек­ватно проблемите со видот. Понатаму, до­бие­ни се податоци дека некорегираните про­бле­ми со видот влијаеле на физичките и мен­тал­ните активности, како и на квалитетот на жи­вотот.
Загубата на слухот е чест проблем поврзан со ста­реењето и постои веројатност да стане по­го­лем проблем со демографските промени на по­пу­лацијата во развиените земји. Не постои еден единствен главен процес кој пре­диз­ви­ку­ва наглувост поврзана со стареењето, затоа оние кои работат со старите кои го губат слу­хот потребно е да бидат свесни за можноста од скри­ена системска патологија. Импликациите на загубата на слухот оди подалеку  од не­спо­соб­носта да се слуша и може да има сиг­ни­фи­кант­ни ефекти на квалитетот на животот и функ­ционирањето на таа личност (6). Пре­ва­лен­ци­јата на наглувоста се зголемува со ста­рее­ње­то. Во рандомизиран примерок кај па­циен­ти над 70 години, од општа пракса, 33% дале податок дека имаат потешкотии со слу­хот за нормална конверзација и 6% имале го­ле­ма потешкотија. Потешкотии со слухот биле асо­ци­рани и со депресија и со анксиозност (11). Во една друга студија 60% од при­ме­рокот со лица постари од 70 години кои жи­вее­ле во својот дом, било утврдено дека имаат ош­те­тување на слухот. Ова е скоро двојна пре­ва­ленција констатирана во сите други студии, во кои наглувоста била проценувана клинички или со лично известување. Депресијата била при­сутна кај 35%. Сигнификантната релација меѓу наглувоста и депресијата била независна од годините и социоекономската состојба (12). Во согласност со претходните студии од од­го­во­рите што ги дале испитаниците дојдовме до слич­ни резултати во поглед на оштетувањата на слухот, што индицира дека повеќе ис­пи­та­ни­ци со доцна депресија имале потешкотии со слухот споредено со оние без доцна депресија (50% vs. 25%). Разликата меѓу двете групи во по­глед на оштетувањето на слухот беше ста­тис­тички сигнификантна (p=0.0083). Ис­пи­та­ни­ци­те со потешкотии со слухот се со трипати сиг­ни­фикантно поголем ризик да станат де­пре­сивни. Во поглед на степенот на ош­те­ту­ва­ње­то на слухот (од 1. до 3. степен - од лесно до теш­ко), тестираната разлика меѓу ис­пи­та­ни­ци­те од двете групи не покажа статистички сиг­ни­фи­кантна разлика (p=0.13). Статистичката ана­ли­за покажа дека оштетувањето на слухот беше сигнификантно поврзано со доцната де­пре­­сија. Така, оштетувањето на слухот е еден сиг­­нификантен фактор на ризик кај пос­тарите л­ица со доцна депресија (табела 3).  
Mulrow и сор. испитувале дали слушните по­ма­га­ла го подобрувале квалитетот на животот на постарите лица во примерок од ветерани со ош­те­тување на слухот (95 добиле слушно по­ма­га­ло и 99 биле на листа за чекање). На по­че­то­кот, 82% од испитаниците искажале не­га­тив­ни ефекти на квалитетот на животот заради по­тешкотиите со слухот, а 24% биле де­пре­сив­ни. Подоцна, се покажала сигнификантна про­ме­на на скоровите во подобрување на со­ци­јал­на­та и емоционалната функција, ко­му­ни­ка­ци­ја­та, когнитивната функција, и депресијата кај и­сп­итаниците кои добиле слушни помагала, спо­редено со оние кои биле на листата на че­ка­ње. Авторите заклучиле дека загубата на слу­хот е поврзанa со важни негативни ефекти на квалитетот на животот на постарите лица, ефек­ти кои биле реверзибилни со слушните по­ма­гала (13). Исто така, во една друга студија кај рандомизиран примерок на постари лица (над 65 години) било констатирана позитивна врс­ка (p<0.01) меѓу скорот на ГСД и функ­ци­ја­та на слухот. Уште повеќе, било забележано  де­ка зголемувањето на нивото на загуба на слу­хот довело до намалување на активностите на дневното живеење (p < 0.01). Користењето на слушно помагало го намалило скорот на ГСД (14). Спротивно на ова, испитаниците со ош­те­тување на слухот во нашата студија не ко­ристеле слушни помагала. Анализата на пос­тоечката медицинска документација по­ка­жа дека постои дефицит на истата. Ис­пи­та­ни­ци­те често даваа податок дека не биле на ме­ди­цински прегледи или биле многу одамна. По­на­таму, тие искажале дека проблемите со слу­хот влијаеле на нивните физички и мен­тал­ни активности, како и на нивниот квалитет на жи­во­тот.
Покрај кардиоваскуларните придобивки, ре­гу­ла­рната физичка активност и вежби го по­доб­ру­ваат телесното функционирање, го на­ма­лу­ва­ат ефектот на некои хронични болести, и ја по­добруваат психолошката состојба кај пос­та­ра­та популација. И покрај овие придобивки, фи­зичките активности опаѓаат со годините  и  зна­чителен број од старите лица се неактивни (15, 16, 17). Rethorst и сор. констатирале дека уме­ре­ната физичка активност од само 12 ми­ну­ти дневно била сè уште сигнификантно по­вр­зана со пониската преваленција на де­пре­сив­ни­те растројства (p=0.003) (18). Една сту­ди­ја изработена од Grossman и сор. покажала дека 1/3 од 33 возрасни лица над 75 години дале податок дека слабеењето на видот и сла­би­от слух биле бариери за старите лица да би­дат физички активни, вклучувајќи го и пе­ша­че­ње­то (17). Во нашето истражување па­циен­ти­те со депресија беа значајно поретко фи­зич­ки и ментално активни споредено со оние без де­пресија. Анализата со логистичка регресија го покажа степенот на ризик од физичката и мен­талната неактивност, односно веројатноста за појава на депресија (кај физичката неак­тив­ност 5 пати е поголем ризикот за депресија, а кај менталната неактивност 6.4 пати). Нашето ис­тра­жување потврди поврзаност на фи­зич­ка­та и менталната активност како фактори на ри­зик за доцна депресија. Во согласност со сту­ди­ја­та на Grossman испитаниците од нашата сту­ди­ја често искажуваа дека потешкотиите со ви­дот и слухот, особено оштетувањето на ви­дот, претставувале бариери за физичката и мен­талната активност. Така на овој начин ош­те­ту­вањето на видот и слухот имаа исто така и ин­ди­ректно влијание на појавата и развојот на доц­ната депресија (табела 4).

Late-life depression is one of the most frequent disorders among the elderly and often remains unrecognized. Comorbidity is one of the reasons why late-life depression often passes unrecognized. A large population-based study in Berlin determined the frequency of medical diagnoses and disabilities in the elderly and the results indicated that 100% of the people older than 70 years suffered from at least one medical diagnosis and 94% from 5 or more medical diagnoses (8). In line with this data, our results have shown that chronic medical illnesses were more present in subjects with depression than in those without depression (85 vs. 33%) (Table 1).
Depression is a common and disabling psychiatric disorder in later life. Hearing and visual impairment is a very common condition in elderly and visual, yet hearing-related problems still remain poorly investigated. Depression among the elderly is commonly accompanied by hearing or visual impairment. Out of 50 consecutive ophthalmology clinic patients (>64 years), 20% were identified suffering from depression. The screening for geriatric syndromes at the eye clinic was fast, easily performed and it detected a significant number of patients with functional disability, depression and possible dementia (5). Brody et al. reported that 32.5% out of 151 adults (over 60 years old) with age-related macular degeneration were depressed (9). Besides other factors, visual impairment was found to be a significant risk indicator for major depression among elderly home-nursing patients (10). Similarly to this data, our results revealed that visual impairment was significantly associated with depression. The patients with depression had considerably more severe vision problems in comparison to the examinees without depression. The difference between the two groups regarding the visual impairment was statistically significant (p=0.012) (Table 2).
The analysis of the existing medical records regarding the visual impairment has shown that there was limited medical documentation. The subjects often reported that they hadn’t done any ophthalmological examinations or the medical records were outdated. Majority of the subjects with vision impairment used outdated eyeglasses with poor quality that couldn’t adequately correct their visual problems. Furthermore, uncorrected visual problems had impact over the physical and mental activities and to their quality of life.
Hearing loss is a common problem associated with ageing and it is likely to become more of an issue with changing population demographics in the developed world. There is no only one single underlying process causing age-related deafness and those managing the elderly with hearing loss need to be aware of the potential for underlying systemic pathology. The implications of hearing loss go far beyond the inability to hear and can have significant effects over the quality of life and the functioning of the individual concerned (6). The prevalence of deafness increases with age. Out of a random sample of patients aged 70 years and over from the general practice, 33% reported having difficulty hearing normal conversations and 6% reported experiencing "bigger difficulty". The difficulty to hear properly was associated with both depression and anxiety (11).In another study, 60% of the examined individuals (over 70 years) living in their own homes were found to have impaired hearing. This was almost twice the prevalence found in all other studies, in which the deafness was assessed clinically or by self-reporting. The evidence of depression was present among 35%. A significant correlation between deafness and depression was independent from the age and the socioeconomic position (12). Our results were similar to those published in the literature regarding self-reported hearing impairment. A larger number of subjects with late-life depression had hearing impairment than those without late-life depression (50% vs. 25%). The difference between the two groups in regards to hearing impairment was statistically significant (p=0.0083). The subjects with hearing impairment were exposed to 3 times higher risk of becoming depressed. Regarding the severity of the hearing impairment (on scale with scores from 1 to 3 - from mild to profound degree), the tested difference between the examinees from both groups proved no statistically significant difference (p=0.13). The statistical analysis revealed that hearing impairment was significantly related to late-life depression. Therefore, hearing impairment is a significant risk factor that could cause late-life depression among older people (Table 3).
Mulrow et al. examined whether hearing aids improve the quality of life of elderly persons with hearing loss among a sample of veterans with hearing impairment (of which 95 received a hearing aid and 99 were on the waiting list). Initially, 82% of the subjects reported adverse effects on the quality of life due to hearing impairment and 24% were depressed. In a follow-up study, a significant change of the score was noticed among subjects who received hearing aids compared with those assigned to the waiting list. Improvement of the social and emotional function, communication function, cognitive function and depression was measured. The authors concluded that the hearing loss was associated with important unfavorable effects on the quality of life of elderly persons, effects which were reversible with hearing aids (13). Also, in another study among a random sample of elderly people (>65 years) a positive relationship (p<0.01) was found between the GDS score and the hearing function. Moreover, at an increased level of hearing loss, a lower Activity of Daily Living score was recorded (p < 0.01). The use of hearing aids reduced the GDS score (14). Opposite to this, the subjects with hearing impairment in our study did not use hearing aids. The analysis of the existing medical records has shown that there was scarce medical documentation. The subjects often reported that they had not undergone medical examination or had taken it a long time ago. Furthermore, they reported that the hearing problems had impact on their physical and mental activities and their quality of life.
Besides the cardiovascular benefits, regular physical activity and exercise have demonstrated to improve the physical functioning, to reduce the negative effects of some chronic diseases and maximize the psychical health among the older population. Despite these benefits, physical activity declines with age and substantial proportions of older adults are inactive (15, 16, 17). Rethorst et al. found that moderate physical activity of only 12 minutes a day was still significantly associated with lower prevalence of depressive disorders (p= .003) (18). A study by Grossman et al. revealed that one third of 33 adults older than 75 had mentioned failing eyesight and poor hearing to be barriers to physical activities, including walking (17). The patients with depression in our study were rarely physically and mentally activecompared to those without depression. The Logistic regression analysis demonstrated the risk of physical and mental inactivity over the likelihood of depression (the physical inactivity significantly increases the risk for 5 times and the mental inactivity significantly increases the risk for 6.4 times for the onset of depression). Our investigation has proved the association of physical and mental activities as risk factors for late-life depression. In line with Grossman’s study, the subjects in our investigation often reported that visual and hearing difficulties, especially the visual impairments were barriers to the physical and mental activities. Therefore, visual and hearing impairments had an indirect impact on the occurrence and the development of late-life depression (Table 4).

Crews и сор. изработиле студија за вли­ја­ние­то на коморбидните состојби кај старите ли­ца кои имале проблеми со видот. Наодите ин­дицирале дека оштетувањето на видот сам за себе создавал ограничувања во из­ве­ду­ва­ње­то на активностите (вклучувајќи бањање, при­према на храна, купување намирници, по­сета на други места, посета на пријатели, те­ле­фонирање на пријатели, јадење надвор). Како и да е, загубата на видот во ком­би­на­ци­ја со коморбидните состојби на депресијата, скр­шениците и дијабетот, имале значително по­го­лемо влијание на активностите. Трудот су­ге­рира дека третманот и превенирањето на комо­рбидните состојби би ги подобриле ак­тив­ностите на лицата кои имаат проблеми со ви­дот (19). Нашите резултати се исто така во сог­ласност со оваа студија за коморбидна сос­тојба на депресијата и сензорните (видни и слушни) оштетувања кај постарите лица, со поголем ефект на физичката и менталната ак­тивност, како и квалитетот на животот.
Загубата на видот и слухот кај старите лица прет­ставуваат фактори на ризик за доцна де­пре­сија и може да бидат  предиктори за по­ја­ва и зајакнување на доцната депресија. Пра­ве­ње на комплетни годишни прегледи на ви­дот е најважен чекор што кај старите лица  мо­же да помогнат во следење и заштита на нив­ното здравје на видот. Понатаму, раниот и адекватниот третман на оштетувањата на ви­дот и слухот има голема важност не само за појавата, но исто така и за понатамошниот раз­вој на доцната депресија. Офталмолозите и отолозите би требало да бидат свесни за неоп­ходноста на рутинскиот скрининг на ге­ри­јат­риските синдроми на очните и ушните кли­ники. Тие може да детектираат еден сиг­ни­фи­кантен број на пациенти со депресија. На крај, важен е развојот на liaison  пси­хи­јат­ријата на очните и ушните клиники со цел ра­на дијагностика на коморбидитетот од сен­зорно оштетување и доцна депресија.

Crews et al. investigated the effects of the comorbid conditions upon older people who reported vision problems. The findings indicated that vision impairment alone created limitations in the activity performance and participation measures (including bathing, preparing meals, buying groceries, going to other places, visiting friends, phoning friends and eating out). However, the vision loss in combination with the comorbid conditions of depression, broken hip and diabetes had substantially greater effects on the outcome measures. The paper suggests that treatment and prevention of comorbid conditions would have the potential to improve the activities of people experiencing vision loss (19). Our findings are also in agreement with this study for the comorbid condition of depression and sensory (visual and hearing) impairments among older people, with greater effects over the physical and mental activity and the quality of life.
The vision and hearing loss in older adults represent risk factors for late-life depression and may be predictors for the occurrence and for strengthening late-life depression. Conduc­ting a comprehensive annual eye exam is the most important step the elderly can take to help mo­nitor and preserve their vision healthy.  Furthermore, early and adequate treatment of visual and hearing impairments have huge import­ance not only to the occurrence, but also for further development of late-life depression. Ophthal­mologists and otologists should be aware of the necessity for routine screening for geriat­ric syndromes within the eye and otology clinics. They could detect a significant number of patients with depression. Finally, it is important to develop the liaison psychiatry in the eye clinics and the clinics for oto­la­ryn­go­lo­gy, for early diagnosis of comorbidity of senso­ry impairments and late-life depression.

Заклучок

Conclusion

Нашите резултати сугерираат дека па­ци­ен­ти­те со доцна депресија страдаат во поголем број од оштетувања на слухот и видот спо­ре­де­ни со недепресивните постари лица. Ста­тис­тичката анализа покажа дека ош­те­ту­ва­ње­то ­на видот и слухот сигнификантно се по­вр­за­ни со доцната депресија. Овие податоци су­ге­ри­раат дека ризикот за доцна депресија е зго­ле­мен кај постарите пациенти со ош­те­ту­ва­ња на слухот и видот, како коморбидни хро­нични заболувања. Сите пациенти со ош­те­ту­вање на слухот и видот всушност не при­маа адекватна терапија.  Така, многу е важен аде­кватниот третман на потешкотиите со ви­дот и слухот како фактори на ризик и пре­вени­р­ање на доцната депресија.
Постои неопходност од рутински скрининг и ран третман на депресија кај постарите па­циен­ти со оштетувања на видот и слухот во при­марната здравствена заштита. Раната иден­тификација и третманот на депресијата кај оние со видни или слушни оштетувања мо­же позитивно да влијае на медицинските ре­зултати и квалитетот на животот. Бидејќи овие фактори на ризик се чести кај старите ли­ца во заедницата, со нивната модификација мо­же да се очекува да имаат важно влијание на јавното здравство.
Познавањето на факторите на ризик може да по­могне во идентификацијата на ис­пи­та­ни­ци­те со поголем ризик за депресија и да даде мож­ности за дизајнирање стратегија за пре­вен­ц­ија  на појава на депресивни симптоми во подоцнежниот живот, порана детекција и оп­ти­мизиран навремен третман.

Our results suggest that patients with late-life depression suffer from a larger number of hearing and visual impairments compared to non-depressed elderly people. The statistical analysis showed that visual and hearing impairments were significantly associated with late-life depression. These data suggest that late-life depression risk is elevated among elderly patients with hearing and visual im­pair­ment as comorbid chronic diseases. All pa­tients with hearing and visual impairments did not receive adequate therapy. Thus, adequate treat­ment of visual and hearing diffi­cul­ties is very important to prevent late-life depre­ssion.
There is an indispensable need for routine screening and early treatment of depression in elderly patients with hearing and visual im­pair­ment within the primary care practice. Early iden­tification and treatment of depression in pa­tien­ts with vision and hearing impairments can po­sitively influence the medical outcomes and the quality of life. Since these risk factors are common among the elderly community, their modification could be expected to have an im­portant public health impact.
The knowledge of the risk factors could help to iden­tify the subjects with greater risks for depre­ssion and could provide opportunity for desig­ning a strategy for prevention of the onset of depressive symptoms in the later life, earlier de­tec­tion and an optimized well-timed treat­ment.

Citation:Krsteska NR. Hearing and Visual Impairmentsas Risk Factors For Late- Life Depression. J Spec Educ Rehab 2012; 13(1-2):46-59. doi: 10.2478/v10215-011-0018-2

Литература/References

1. Alexopoulos GS. Depression in the elderly. Lancet 2005;365(9475):1961-1970.
2. Benton T, Staab J, Evans DL. Medical co-morbidity in depressive disorders. Ann Clin Psychiatry 2007;19(4):289-303.
3. Chou KL, Chi I. Combined effect of vision and hearing impairment on depression in elderly Chinese. Int J Geriatric Psychiatry 2004;19(9):825–832.
4. Chou KL. Combined effect of vision and hearing impairment on depression in older adults: evidence from the English Longitudinal Study of Ageing.  J Affect Disor 2008;106(1-2):191-196.
5. Lee AG, Beaver HA, Jogerst G, Daly JM. Screening elderly patients in an outpatient ophthalmology clinic for dementia, depression, and functional impairment. Ophthalmology 2003;110(4):651-657.
6. Howarth  A,  Shone GR. Ageing and the auditory system. Postgrad Med J 2006;82:166-171.
7. DeGolia PA. An alternative view of health promotion and disease prevention in eldercare. In: Donev D, Pavlekovic G, Kragelj LZ, editors. Health promotion and disease prevention: Hand book for Teachers, Researchers, Health Professionals and Decision makers. Skopje; 2007. p. 708-721.
8. Helmchen H, Linden M, Wernicke T. Psychiatric morbidity in the oldest old. Results of the Berlin Aging Study. Nervenarzt 1996;67(9):739-750.
9. Brody BL, Gamst AC, Williams RA, et al.  Depression, visual acuity, comorbidity, and disability associated with age-related macular degeneration. Ophthalmology 2001;108:1893-1900.
10. Jongenelis K, Pot AM, Eisses AMH, Beekman ATF, Kluiter H, Ribbe MW. Prevalence and risk indicators of depression in elderly nursing home patients: the AGED study. J Affec Disor 2004;83(2-3):135-142.
11. Jones DA,  Victor CR, Vetter NJ. Hearing difficulty and its psychological implications for the elderly. J Epidemiol Community Health 1984;38:75-78.

12. Herbst KG, Humphrey C. Hearing impairment and mental state in the elderly living at home. BMJ 1980;281:903.
13. Mulrow CD, Aguilar C, Endicott JE, Tuley MR, Velez R, Charlip WS, Rhodes MC, Hill JA, DeNino LA. Quality-of-life changes and hearing impairment. A randomized trial. Ann Intern Med 1990;113(3):188-194.
14. Cacciatore F, Napoli C, Abete P, Marciano E, Triassi M, Rengo F. Quality of Life Determinants and Hearing Function in an Elderly Population: Osservatorio Geriatrico Campano Study Group. Gerontology 1999; 45(6):323-328.
15. Royal College of Psychiatrists. Physical Activity and Mental Health [Online]. 2009 [Cited 2008 Jun 12]; Available from: URL:http://www.rcpsych.ac.uk/mentalhealth  infoforall/treatments/physicalactivity.aspx.
16. Physical Activity and Health. A Report of the Surgeon General Executive Summary [Online]. 1999 [Cited 2008 Dec 10]; Available from: URL:http://www.cdc.gov/nccdphp/sgr/ summary.htm
17. Grossman DM, Stewart LA. "You Aren't Going to Get Better by Just Sitting Around": Physicial Activity Perceptions, Mo­tivations, and Barriers in Adults 75 Years of Age or Older [Online]. 2003 [Cited 2008 Dec 23]; Available from: URL:http://www.medscape.com/ viewarticle/450571
18. Higher Physical Activity Levels Strongly Linked to Lower Levels of Depression in Older Adults [Online]. 2010 [Cited 2010 Jun 19]; Available from: URL:http://www.medscape.com/viewarticle/ 718344
19. Crews JE, Valluru B, Campbell VA. The effects of comorbidites among older people with vision  impairment. International Con­gress Series 2005;1282:375-379.