РЕСУРСИ ЗА СЕМЕЈСТВОТО: ЗАБЕЛЕЖАНАТА СОЦИЈАЛНА ПОДДРШКА И ПРИЛАГОДУВАЊЕТО НА РОДИТЕЛИТЕ

Патриција ВЕЛОТИ

Оддел за клиничка и динамичка
психологија - Универзитет во Рим
“La Sapienza”, Италија

FAMILY RESOURCES: PERCEIVED SOCIAL SUPPORT AND PARENTS ADJUSTMENT

Patrizia VELOTTI

Department of Clinical and Dynamical Psychology- University of Rome
“La Sapienza”, Italy

Примено 02-01-2009
Прифатено 20-02-2009
UDK: 159.923.5:316.614.5

Received 02-01-2009
Accepted 20-02-2009
Original article

Вовед

Introduction

Добрата состојба на детето е во фокусот на грижата на различните политички, владини, учи­лишни и истражувачки групи. Едно пра­ша­ње коешто честопати го поставуваат овие групи се однесува на развојниот успех на децата и на ефективната помош за семеј­ст­вото во однос на интелектуалниот развој, мен­талното здравје и добросостојбата.
Декадите на истражување укажаа дека соци­јал­ната поддршка може да ги олесни ефек­ти­те на стрес (1). Поточно резултатите по­ка­жаа де­ка врската помеѓу животната промена и пси­холошката добросостојба беше олес­не­та пре­ку различните аспекти на социјалната по­ддршка. Овие аспекти се претставени пре­ку број­ните извори од кои што се добива подд­рш­ката, поддршка од семејството и при­­јате­ли­те и поддршката која што функ­цио­нира за да се засили само-почитта и овоз­мо­жу­ва­ње­­то на социјалното прија­тел­ство. За време на сво­јот животот, преминот кон ро­ди­тел­с­т­во­­то, двојките го сметаат за особено стре­сен пе­­риод (2, 3) и истражувачите по­себ­но се за­ин­те­ресирани за ризиците или заш­тит­ни­те фак­­тори во овој контекст. Пишаната до­­ку­мен­­тација го нагласува значењето на пер­­цеп­­цијата за поддршката; перцепцијата да се по­­чувствуваш сакан од страна на оста­на­ти­те и дека тие ќе бидат во можност, до­кол­ку е по­­требно да помогнат за доброто при­­ла­го­ду­ва­ње на двојките (4-7). Науч­ни­ците исто така задолжително ја до­ку­мен­ти­раа уло­гата на овој фактор при влијанието на ква­литетот на породилното отсуство во однос на детето (8, 9). Истражувањата во оваа област генерално укажаа дека по­ну­де­на­та поддршка на ова ниво од животниот стил е особено значајна (10). Тие открија де­ка поддршката за родителите овозможи олес­­ну­вање на ефектите од стресот, т.е се на­­ма­ли влијанието на негативните животни ефек­ти за децата коишто имаат особена ро­ди­телска поддршка. Случајно избрано но, кон­тролирано истражување со 34 фамилии кај кои е овозможена структуирана соци­јал­на поддршка на родителите чии што деца по­се­ду­ваат висок степен на ризик за проб­ле­ми со менталното здравје, укажа на за­јак­ну­ва­ње на врската помеѓу родителите и детето (11). Се­пак, постои значителен доказ дека ни­вото на коешто лицето се чувствува под­р­жа­но и згри­жено од страна на останатите е во соод­нос со количината и квалитетот на ре­ла­ции­те за поддршка во однос на оста­на­ти­те но, исто така е и под влијание на кара­к­те­­рис­ти­ки­те на оној кој ја добива поддрш­ка­та, како што се неговите или нејзините оче­ку­вање и по­треби (9). Во последните декади, тео­­ри­ја­та за придружување беше корисна тео­ретска рам­ка за пошироката лепеза на истра­­жу­ва­ње. Овие истражувања открија де­ка ин­ди­ви­дуал­ните разлики кај партнерите при при­дру­жувањето се поврзуваат со раз­лич­ните пер­цепции на социјалната под­дрш­ка за време на брачниот стресен период (12). И покрај сè, пишаната документација која­што го истра­жуваше влијанието на пар­т­нер­скиот мо­дел на придружување (13) овоз­мо­жи по­мал придонес кон овие прашања. Овие ис­тра­жувања потврдија дека постои врска по­меѓу придружувањето за време на раното дет­ство и социјалната поддршка која ја до­би­­ваат кога се повозрасни; безбеден модел на при­дружување би резултирал со спо­соб­ност да се земе предвид и останатото што е дос­­тапно кога им е потребно и да се сметаат са­­мите себеси вредни да добиваат поддршка. Ова размислување ја дефинира пер­це­пи­ра­на­та социјална поддршка во смисла на при­фа­ќа­­ње, карактеристиките на лицата со „мо­де­ли“ на безбедно придружување, како што се флек­сибилноста, позитивниот имиџ за са­ми­те се­беси и очекувањата за позитивни интер­ак­ции со останатите (14, 15).
Особено, истражувањата коишто ја испи­туваа врската помеѓу придружувањето и социјалната поддршка се под влијание на уве­рувањата на Bowlby (16) дека тран­зи­цио­ниот период на родителство може да ги одре­­дат ефектите, особено кај жените чиј­што стил на придружување е „загрижен“ за­тоа што тие, според несигурното однесување на своите партнери, беа означени со силни дво­умења во однос на нив при овозмо­жу­ва­ње­то на ефективна поддршка и ќе имаат по­го­леми потешкотии со мешаните емоции кои се дел од процесот на раѓање и грижата за де­тето.
Емпириските истражувања ја потврдија прет­­поставката на Bowlby и открија дека лу­ѓе­­то со „загрижен модел“ имаат тенденција да бидат многу вознемирени во однос на сво­јата можност да добијат адекватна по­д­дршка од своите придружници (15, 17). Симп­­сон и колегите (18) укажаа дека жените коишто се „вознемирено-амбивалентни“, за вре­ме на премиот кон родителство имаат дво­умења во однос на поддршката која што мо­жат партнерите да им ја понудат, тие се и под­готвени да добијат значително вло­шу­ва­ње на социјалната поддршка на партнерите по до­бивањето на детето и во исто време тие ќе имаат намалена способност да побараат по­ддршка од партнерот (19).
Целта на ова истражување е да се испита уло­гата на моделот на придружник во однос на перцепираната социјална поддршка по ра­ѓа­њето на првото дете. Во насока на извеш­таи­те од пишаната документација најпрво прет­поставуваме дека жените добиваат по­ни­зок степен на социјална помош од ма­жи­те; второ во насока на претпоставката за при­дружник, претпоставуваме дека „загри­же­­ната“ состојба на придружникот е по­врза­на со забележаниот недостаток на социјална поддршка за раѓањето на нивното прво дете.

The well-being of children has become a focal concern for a variety of political, governmental, school, and researcher groups. One question, often addressed by such groups, focuses on children's developmental success and the effectiveness of the family in assisting intellectual development, mental health and well-being.
Decades of research have recognized that social support can buffer the effects of stress on health (1). Specifically, results indicated that the relationship between life change and psycho­logical well-being was buffered by various aspects of social support. These aspects were the number of sources from which support was received, support from family and friends, and support that functioned to enhance self-esteem and provide social companionship.
During couples life the transition to parenting has been widely considered as a stressful period (2, 3), and researchers are extremely interested in discerning the risks or protective factors in this context. Literature highlights the impor­tance of perception of support - the perception of being loved by others and that they will be available if needed - in welfare and adjustment of the members of the couple (4-7). Scholars have also extensively documented the role of this factor in influencing the quality of maternal behaviour towards the child (8, 9). The studies in this area have generally empha­sized that the support offered at this stage of the cycle of life is very important (10). They found that parental support showed stress buffering effects, i.e. the impact of negative life events was reduced for children with high parental support. In a randomized, controlled study with 34 families, structured social support was pro­vided to parents of children who were high risk for mental health problems, wherein the rela­tion­ship between parent and child was enhan­ced (11).
However, there is a growing evidence that the degree to which a person feels supported and cared for by the others is a function of the amount and quality of one’s supportive trans­actions with others, but is also influenced by features of the support receiver such as his or her personality expectations and needs (9).
In recent decades, attachment theory was a useful theoretical framework of a broad range of research. These studies have found that individual differences in partners attachment are associated with different perceptions of social support during marriage stressful events (12). Nevertheless, the literature that investi­gated the influence of the partner’s model of attachment (13) has provided fewer contri­butions on these issues. These studies assume that there is a link between attachment during infancy and social support received in adulthood; a secure attachment model would result in the ability to consider other available when needed and themselves as worthy to re­cei­ve support. This point of view define per­cei­ved social support as a sense of accep­tance, cha­racteristic in persons with "models" of se­cure attachment, which have good adap­ta­bi­lity, a positive image of themselves and expec­tations of positive interactions with others (14, 15).
Specifically, studies that have examined the association between attachment and social support were influenced by Bowlby beliefs (16) that the transition to parenthood could determine effects especially in women with a style of attachment "preoccupied" because they – according to insecure representations of their partners – were marked by strong doubts con­-
cer­ning the ability of these to provide effective support and they would have more difficulty with the composite emotions that the birth and the caring of a child involve.
Empirical studies have confirmed the hypothesis of Bowlby and they found that people with “preoccupied model” tend to be very anxious regarding he/her possibility to receive adequate support from their attachment figures (15, 17). Simpson and colleagues (18) have indicated that women who are “anxious-ambiva­lent”, during transition to parenthood have doubts about the support that partners can offer them, they would be prepared to receive a significant worsening of the social support of partners after the arrival of child and at the same time they would have a reduced ability to seek support by their partner (19).
The aim of this study is to examine the role of the attachment model regarding the social support perceived after the birth of the first child. In line with the literature reported, firstly we assume that women receive social support levels lower than men; secondly, in line with the attachment hypothesis we assumed that the “preoccupied” attachment state of mind is associated with a perceived lack of social support to the birth of their first child.

Метод

Method

Учесници

Participants

Примерокот се состои од 100 субјекти (50 двојки) со следниве социо-демографски ка­рак­­теристики: просечна возраст на жените бе­ше 35 години (СД=2.58), просечната воз­раст на мажите беше 38.17 (СД=4.53). Двој­ките беа контактирани за време на про­гра­ми­те за подготовка на семејството за ново­ро­денчето и службите за планирање и бол­ни­ците во градот Рим. Двојките живеат заедно во просек 4.46 години (СД=1.14). 17.3 % не се венчани, додека останaтите 82.7 % се вен­чани (од кои, 30.8 % прет­ход­но не живееле заедно а 51.9% претходно жи­веeле заедно).

The sample consisted of 100 subjects (50 couples) with the following socio-demographic characteristics: the average age of women was 35 years (SD = 2.58), the average age of men was 38.17 (SD = 4.53). Couples were contacted during the programs of Birth Preparation of the Family Planning Services and Hospitals of the Municipality of Rome. Couples living together by an average of 4.46 years (SD = 1.14). The 17.3% cohabiting, while the remaining 82.7% are married (in 30.8% of cases without preceding cohabitation and 51.9% after having lived together).

Мерки

Measures

Интервју со возрасни придружници (ИВП; 20) е полуструктуирано интервју коешто го извлекува одговорот од меморијата на воз­рас­ните и овозможува расправа за искуст­во­то поврзано со придружникот за време на дет­ството. Фокусот на ИВП е моменталната мен­тална состојба на испитаникот во однос на емоционалните врски коишто се про­це­ну­ваат врз основа на кохеренцијата, а не врз осно­ва на тоа дали се позитивни или нега­тив­ни. Од системот на класификација произ­ле­гуваат три класификации на возрасните при­дружници (безбеден, напуштен и загри­жен) засновани на мерењата на регистерот за искуствата со љубовта, одбивањето, сме­не­тите улоги, напуштањето и притисокот да се стане родител и според скалата за мен­тал­на­та состојба (идеализација, недостаток на се­ќа­вања, вклучен гнев, мисловна пасив­ност, страв од губење, намалување на дос­тоин­ството, метакогнитивното набљудување и меѓусебната поврзаност на свеста и пре­пи­сот). Индивидуалците коишто се кла­си­фи­ци­рани како безбедни покажуваат кохе­рент­на концепцуализација во однос на своето ис­куст­­во како придружници. Тие се отво­ре­ни за соработка за време на интервјуто и мо­жат да дискутираат и за позитивните и за не­га­тив­ните аспекти на својата приказна на објек­тивен начин. Напуштените индивидуи се ограничени во однос на размислувањето за искуството поврзано со придружниците и емо­циите. Тие овозможуваат генерално прет­­ста­вување на овие искуства коишто не се поддржа­ни или дури и контрадикторни за вре­ме на интервјуто. Загрижените инди­ви­дуи изгледаат збунето и заплеткани во однос на минатите релации. Тие нудат прекумерна дис­кусија кога ги опишуваат искуствата со при­дружник и покажуваат особено нега­ти­вни, честопати и испреплетени одговори ко­га се дискутира со нив (20).
ИВП помина бројни тестови за законитоста и доверливоста, и собраните класификации за ова интервју коишто не се однесуваат на вер­балните способности, автобиографската ме­морија, интелегенцијата и личните мере­ња (21, 22). Класификациите на ИВП се осо­бено стабилни (на пример 86% во период од 21 месеци со к=0.73) (23). Сите аудиосним­ки на интервјута се запишани и подоцна се кодирани. Во сегашното истражување сите ко­дери постигнаа прифатлив договор за меѓу­себна оцена во сите случаи (к=0.84 за кла­сификацискиот систем на три начина).
Мултидимензионалната проценка на забе­ле­жа­ната социјална поддршка (МПЗСП) (24) мер­ка за самоизвестување која ја оце­ну­ва за­бе­лежаната социјална поддршка од при­ја­те­ли­те, роднините и лице кое што е од осо­бено значење за индивидуата. Пра­шал­ни­кот се состои од 12 дела, четири за секоја пот-скала. Потскалите се: „Семејство“ (МПЗСП / С), „Пријатели“ (МПЗСП / П) и „Дру­ги кои се значајни“ (МПЗСП / Д). Зби­рот на овие делови ја одредува „Глобално за­бе­лежаната подршка“. Неколку психо­мет­риc­ки истра­жу­ва­ња покажаа силна вредност на фак­то­ри­ја­лот и добра доверливост (24-28). Коефициентот алфа Cronbach од вкупната скала е во опсег од 0,87 и 0,93, до­дека за потскалата 0,81 и 0,98. Стабил­нос­та на од­ре­ден временски период е добра: пов­тор­ното тести­рање на корелацијата за се­вкуп­ната ска­ла беше 0,85 и за потскалата од 0,72 до 0,85 (23).

The Adult Attachment Interview (AAI; 20) is a semi-structured interview that elicits the adult’s memories and discourse concerning atta­chment-related experiences during childhood. The focus of the AAI is the interviewee’s current state of mind regarding emotional relationships assessed on the basis of the account’s coherency rather than on the basis of whet­her they are positive or negative. The classi­fication system yields three adult attach­ment classifications (secure, dismissing, preoc­cu­pied) based on coder-rated experiences of loving, rejecting, role-reversing, neglecting, and pressure to achieve parenting, and state of mind scales (idealization, lack of recall, involving anger, thought passivity, fear of loss, dero­ga­tion, metacognitive monitoring, and coherence of mind and transcript). Individuals who are classified as Secure show a coherent con­ceptualization of their attachment experiences. They appear collaborative throughout the inter­view and can discuss both positive and negative aspects of their story in an objective manner. Dismissing individuals are restricted in thinking about attachment-related experiences and emotions. They provide generalized rep­resen­ta­tions of these experiences which are unsuppor­ted or even contradicted throughout the interview. Preoccupied individuals appear con­fused and enmeshed in the past relationships. They offer excessive discourse when describing attachment experiences and show strong negative, often entangled, responses when discussing them (20).
The AAI has passed numerous reliability and validity tests, and classifications gathered on this interview are largely unrelated to verbal abilities, autobiographical memory, intelli­gen­ce, and personality measures (21, 22). The AAI classifications are highly stable (e.g.., 86% over a span of 21 months with k = 0.73) (23). All audio-taped interviews were transcribed and later coded. In the present study, coders achieved acceptable interrater agreement across all the cases (k= .84 for three-way classification system).
The Multidimensional Scale of Perceived Social Support (MSPSS) (24) is a self-report measure that evaluates the social support perceived from friends, relatives and a person who is parti­cularly significant for the individual. The ques­tionnaire is composed of 12 items - four for each subscale. The subscales are: "Family" (MSPSS / F), "Friends" (MSPSS / A) and "Other significant" (MSPSS / O). The sum of the items determines the “Global Support Per­cei­ved." Several psychometric studies have shown a strong factorial validity and good relia­bility (24-28). The coefficient alpha Cronbach of the total scale ranged between 0.87 and 0.93, while for the subscale between 0.81 and 0.98. The stability over time was good: re-test correlation for the total scale was 0.85 and for subscale from 0.72 to 0.85 (23).

Резултати

Results

Жените (Табела 1) покажаа нивоа на за­бе­ле­жа­на социјална поддршка и по раѓањето на свое­то прво дете којашто споредена со онаа на мажите беше значително повиска [F (1,99) = 3924, p =,05]. Скалата каде што се по­­изразени разликите е онаа на добиената со­­цијална поддршка од страна на „Други кои се значајни“ („СПД“, во овој случај парт­не­рот), каде за жените е во просек од 6,17, до­де­­ка за мажите е 5,66 [F (1,99)= 5294, p = 024], дури и скалата за поддршка од при­ја­­те­ли­те („СПП“) покажува значителна раз­ли­ка [F (1,99)= 4349, p = ,040]. Во спротивно на ова, кај скалата на забележаната со­ци­јал­на поддршка од семејството („СПС“) раз­ли­ки­те не ги достигнуваат нивоата од ста­тис­тич­ко значење.
Дистрибуцијата на примерокот на ИВП во однос на главните категории е следен: 54,8% самобезбеден (F), 21,2% напуштен (DS), 23,1 % заплеткан (E), 1% не може да се класифицира (CC).

Women (Table 1) show levels of perceived social support after the birth of their first child significantly higher compared to men [F ( 1.99) = 3924, p = .05]. The scale where the differences are more marked is that of social support received by a “significant other” (“SCS" - in this case the partner), where for women there is an average of 6.17, while for men it is 5.66 [F (1.99) = 5294, p = .024]; even the scale of support from friends (“SSA") shows a significant difference [F (1.99) = 4349, p = .040]. On the contrary, on the scale of perceived social support from family (“SSF"), the differences do not achieve levels of statistical significance.
The distribution of sample on the AAI main categories was as follows: 54.8% Self-Secure (F), 21.2% Dismissing (DS) Enmeshed 23.1% (E), 1% Can not classify (CC).

Табела 1. Средни вредности и стандардни девијации од скалата на МПЗСП

Table 1. Means and standard deviation of the MSPSS scale

Придружник и забележаната социјална поддршка

Attachment and Perceived Social
Support

Кај мажите не е забележана статистички зна­чај­на асоцијација помеѓу моделот на при­друж­­ник и забележаната социјална поддрш­ка. Всушност, кај жените се забележаа по­зна­чајни раз­­лики: моделите на при­дружник се повр­заа со различните перцепции за под­дршка од се­­мејството [F (3, 46) = 3838, p = .016], пријателите [F (3, 46) = 2314, p = .088], и гло­бално [F (3, 46) = 3079, p = .037], додека пак не постојат разлики кои што можат да се спо­редат со останатата, значително добиена поддршка (партнерот).

Men do not reveal statistically significant associations between the model of attachment and perceived social support. Indeed, for women there are significant differences: the models of attachment were associated with different perceptions of support from family [F (3, 46) = 3838, p = .016], friends [F (3, 46) = 2314, p = .088], and global [F (3, 46) = 3079, p = .037], while there are no differences compared to other significant support received (partner).

Табела2. Класификацијанапридружниците,ср­е­­­д­­стватаи стандардните отстапки наМПЗСП.

Table 2. Attachment classifications and MSPSS’s means and standard deviation.

Слика 1: Моделот на придружник кај жените и забележаната социјална поддршка.

Figure 1: Women’s attachment models and perceived social support.

Заклучоци

Conclusions

Првата главна работа којашто ги засега на­ши­те податоци се однесува на нивоата на открие­ната социјална поддршка. Податоците открија дека при раѓањето на детето, же­ни­те покажуваат повисоки нивоа на за­бе­ле­жа­на социјална поддрша, додека пак некои истра­жувања (3; 5) ни сугерираат друг раз­вој. Ова може да се разбере како последица на силно активирање кое се одредува преку првиот период од животот на детето, каде што контактите со семјството и пријателите, оние кои се во иста состојба, значително ги по­врзаа жените меѓу себе со што добиваат по­голема достапност. Во исто време соци­јал­ните промени во последните години, пе­риод за кој татковците постигнаа позначајна уло­га во однос на раѓањето на детето и прифатија задачи поврзани со грижата, де­лумно може да го променат овој резултат.
Втората главна работа се однесува на уло­гата на моделите за придружник при соци­јал­ната поддршка. Поспецифично, жените „презафатени“ покажаа пониски нивоа на со­ци­јална поддршка на скалата во однос на при­јателите. Во првиот случај, можно е ова при­суство на специфичниот модел на при­друж­ник (загрижен) да се повлече за време на животниот циклус преку поголема акти­ва­ција на потребата за поддршка од по­тек­ло­то на своите семејства; но тоа е придружено со силна вознемиреност и негативните пер­цеп­ции за можноста да се стекнат со нив. Спротивно на ова, моделот на придружник „напуштен“ за којшто субјектите честопати имаат негативно прикажување од страна на оста­натите, може да ја одржат перцепцијата за недостатокот на поддршка од пријателите, со цел да ги ограничат контактите со оста­на­ти­те. Во овој случај менталната состојба ги на­гласува аспектите на самокорисноста и не­за­висноста од односите и потребите за при­друж­ник, кои се последица на мајчинското одне­сување кое е претставено со одбивање и индиферентност.
Безбедниот придружник претставува резул­тат на успешното задржување и во основа е фак­тор поврзан со добро дадената социјална поддршка. Задржувањето на овие субјекти ги зголемува резултатите во врска со сите из­во­ри на поддршка. Сепак, за мажите, не­ма­ше зна­чајно поврзување помеѓу моделите на при­­дружник и забележаната социјална по­мош.
Како заклучок, ова истражување ја на­гла­су­ва потребата да се земе предвид за­бе­ле­жа­на­та социјална поддршка при планирањето и про­ценката на интервенцијата и програмите за третман. Значајна импликација на ова истра­жување за клиничката интервенција е на­сочувањето дека овие откритија можат да им помогнат на практичарите при иден­ти­фи­кацијата на оние индивидуи кои се ри­зич­ни во однос на малиот капацитет за за­бе­ле­жување на поддршката. Социјалната поддрш­ка покажа дека го подобрува психо­лош­киот стрес кај различните групи на на­се­ле­­ние и мрежите за социјална поддрша прет­ста­­вуваат заштита од негативните ефекти за вре­­ме на стресниот период. Групите за поддршка на родителите може да прет­ста­ву­ваат соодветна интервенција, затоа што тие да­­ваат можност за неформална поддршка до­дека се навлегува во процесот на реша­ва­ње на проблемот. Како дополнување, поддрш­ката го подобрува односот родител - де­те и индиректно ја зголемува способноста за флексибилност кај децата кои се со зго­лемен ризик. Значи, програмите за поддршка на родителите може да влијаат врз крајните ре­зултати кај децата преку мотивирање на промените кај родителите преку разновидна социјална и практична поддршка, вклу­чу­вај­ќи го и образованието за развојот на детето и прак­тиката за родителство и односот на ро­ди­телите со службите.
Практичарите може да го концептираат ка­ко динамично справувањето со стратегиите и фокусот на севкупната способност за да се подобри функционирањето на семејството. Тие треба да го проценат степенот до кој нив­ните клиенти се ранливи при иску­су­ва­ње­то на манифестирањето на стресот и при­зна­вањето на наметнатите ризици преку ран­ли­воста на секој од нив.
Резултатите исто така ни ја сугерираат по­тре­бата да се истражи начинот кој преку прет­ставување на придружникот може да по­могне да се разбере перцепцијата за со­ци­јал­ната поддршка за време на животот. Исто така е можно, на пример да се примени при­ме­рок кој е поголем и/или е составен од со­цио­слоеви со цел да се процени тежината на овие аспекти на анализа.

A first point concerns our data regards the levels of social support found. Data revealed that at the child birth women show higher levels of perceived social support, while some studies (3; 5) suggest a different trend. This could be read as a consequence of strong activation determine by the first period of the child's life, where contacts with families and friends - who live similar circumstances - increased bringing women to receive around them greater availability. At the same time social changes of recent years, for which fathers achieved a more prominent role to concern the childbirth and the care giving tasks could partially make clear this result.
The second point regards the role played by models of attachment on the social support. Specifically, women "preoccupied" have shown lower levels of social support in relation to the family, while women "dismissing" reported lower levels of social support on the scale concerning friends. In the first case, it is possible that the presence of a specific attachment model (preoccupied) draw out during this time of the cycle of life a greater activation of needs of support from their family’s origin; but that is accompanied by strong anxiety and negative perceptions about the possibility of obtaining it. On the contrary, a model of attachment "dismissing", for which subjects often seem to have a negative representation of the others, could sustain the perception of a lack of support by friends, in order to limit contact with others. In this case the state of mind emphasizes the aspects of self-efficacy and independence from relations and attachment’s needs subsequent to a maternal behavior that contains rejection and indiffe­rence.
The attachment security - result of a successful containment - is, overall, a factor associated with a good social support received; keeping these subjects elevated scores in relation to all support sources. However for men, there was no significant association between models of attachment and perceived social support. This data results in line with literature.
In conclusion, this study seems underline the necessity to consider perceived social support in planning and evaluating intervention and treatment programs. An important implication of this study for clinical intervention is the guidance that these findings may provide practitioners in identifying those individuals most at risk for a minor capacity to perceived support. Social support has been shown to ameliorate psychological distress in various population and social support networks safeguard against negative effects of period of stress. Parents support groups might be appropriate interventions because they provide an opportunity for informal support while engaging in the problem-solving process. In addition, support seems to improve the parent-child relationship and indirectly enhancing the resilience capacity among at-risk children. So, parent support programs could influence children’s outcomes by motivating changes in parents through a variety of social and practical supports, including education on child development and parenting practices, and relationships with service staff and with other parents.
Practitioners could conceptualize coping strategies dynamically and focus on its overall ability to improve functioning of the family. They should assess the extent to which their clients are vulnerable to experiencing manifestation of stress and recognize the risks imposed by their vulnerability to each of these.
Results also seems suggest the need to further investigate the way in which attachment representations could help to understand the perception of social support during this at this period of life. It could be possible, for example, to enrol a sample more large and/or socio-stratified in order to assess the weight of these aspects in the analysis.

Citation:Velotti P. Perceived Social Support and Parents Adjustment. J Spec Educ Rehab 2008; 9(3-4):51-61.

Литература / References

1. Beedie A, Kennedy P. Quality of social support predicts hopelessness and depression post spinal cord injury. Journal of Clinical Psychology in Medical Settings, 2002; 9, 3: 227-234.
2. Coffman S, Levitt  MJ, Deets C, Quigley KL. Close relationships in mothers of distressed and normal newborns: Support expectancy con­firma­tion, and maternal well-being. Journal of Family Psychology 1991; 5: 93–107.
3. Gardner KA, Cutrona CE. Social support communication in families. In: A. Vangelisti (a cura di), Handbook of Family Communication. London: Lawrence Erlbaum Associates, 2001: 495-512.
4. Beach SRH, Gupta M. Directive and nondirec­tive spousal support: Differential effects ? Journal of Marital and Family Therapy, 2006; 32, 4: 465-478.
5. Simpson J, Campbell L, Weisberg Y. Daily perceptions of conflict and support in romantic relationships. Mikulincer M, Goodman GS. In Dynamics of Romantic Love: Attachment, Caregiving, and Sex. NY: The Guilford Press, 2007: 216-242.
6. Barbee A, Cunningham M. An experimental approach to social support communications: Interactive coping in close relationships. Communication Yearbook, 1995; 18:381-413.
7. Collins NL, Feeney BC. Working models of attachment shape perceptions of social support: Evidence from experimental and observational studies. Journal of Personality and Social Psychology, 2004; 87: 363-383.
8. Migliorini L, Rania N. Psicologia sociale delle relazioni familiari. Roma-Bari: Laterza, 2008.
9. Letourneau N, Drummond J, Fleming D, Kysela G, McDonald L, Stewart M. Supporting Parents: Can Intervention Improve Parent-Child Relationship. Journal of Family Nursing, 7, No. 2: 159-187.
10. Mikulincer M, Florian W, Cowan PA, Cowan CP. Attachment security in couple relationships: A systemic model and its implications for family dynamics. Special issue on Attachment and Family Relations,  Family Process, 2002; 41: 405-434.
11. Main M. Conoscenza metacognitiva, monito­raggio metacognitivo e modello di attaccamento unitario (coerente) vs modello di attaccamento multiplo (incoerente): dati ed indicazioni per la futura ricerca. Parkers CM, Stevenson Hinde J. In L’attaccamento nel ciclo di vita. Roma: Il Pensiero Scientifico Editore, 1991: 131-166.
12. Saranson BR, Saranson IB, Pierce GR, Social support: an interactional view. New York: John Wiley, 1990.
13. Simpson JA, Winterheld HA, Rholes WS, Oriña MM. Working models of attachment and reactions to different forms of caregiving from romantic partners. Journal of Personal and Social Psychology, 2007; 93, 3: 466-477.
14. Bowlby J. A secure base. New York: Basic Books, 1988. 

15. Feeney JA, Hohaus L, Noller P, Alexander RP. Becoming parents. Exploring the bonds between mothers, fathers, and their infants. Cambridge: Cambridge University Press, 2001.
16. Pasch LA, Bradbury TN. Social support, con­f­lict, and the development of marital dys­func­tion. Journal of Consulting and Clinical Psycho­logy, 1998; 66: 219-230.
17. Bachman GF, Bippus AM. Evaluations of supportive messages provided by friends and romantic partners: An attachment theory. Communication Reports, 2005; 18, 1-2: 85-94.
18. Simpson JA, Rholes WS, Orina MM, Grich J. Working models of attachment, support giving, and support seeking in a stressful situation. Personality and Social Psychology Bulletin, 2002; 28: 598-608. 
19. Simpson JA,  Rholes WS, Campbell L, Tran S, Wilson  CL. Adult attachment, the transition to parenthood, and depressive symptoms. Journal of personality and social psychology, 2003; 84, 6: 1172-1187.
20. Main M, Goldwyn R.  Adult Attachment Classification System.  Manuscript not pub­lis­hed.  Berkeley, University of California, 1998.
21. Bakermans-Kranenburg MJ, van Ijzendoorn M. A psychometric study of the Adult Attachment Interview: Reliability and discriminant validity, Developmental Psychology, 1993; 29: 870-879.
22. Hesse E. L’Adult Attachment Interview: pro­spettive storiche e attuali. Tr.it in J. Cassidy, P.R. Shaver (a cura di), Manuale dell’attaccamento: Teoria, ricerca e applicazioni cliniche Roma: Giovanni Fioriti, 1999: 451-487.
23. Crowell JA, Treboux D, Waters E. Stability of attachment representations: the transition to marriage. Developmental Psychology, 2002; 38: 467-479.
24. Zimet GD, Dahlem NW, Zimet SG, Farley GK. The Multidimensional Scale of Perceived Social Support. Journal of Personality Assessment, 1988; 52: 30-41.
25. Zimet GD, Powell SS, Farley GK, Werkman S, Berkoff KA. Psychometric characteristics of the Multidimensional Scale of Perceived Social Support.Journal of personality Assessment,1990;55: 610-617.
26. Cecil H, Stanley MA, Carrion PG, Swann A. Psychometric properties of the MSPSS and NOS in psychiatric outpatients. Journal of Clinical Psychology, 1995; 51: 593-602.
27. Canty-Mitchell J, Zimet GD. Psychometric properties of the Multidimensional Scale of Perceived Social Support in Urban Adolescents. American Journal of Community Psychology, 2000; 28:391-400.
28. Edwards LM. Measuring perceived social support in Mexican American youth: Psycho­metric properties of the Multi­dimensional Scale of Perceived Social Support. Hispanic Journal of Behavioral Sciences,2004;  26: 187-194.