СТУДИЈА НА СЛУЧАЈ НА КИНЕСКА АКУТНА СОЦИЈАЛНА ИЗОЛИРАНОСТ (HIKIKOMORIAN) ВО КАНАДА – ПОСТАВУВАЊЕ НА ТЕОРИЈА ЗА ПРОЦЕСОТ НА АКУТНА СОЦИЈАЛНА ИЗОЛАЦИЈА (HIKIKOMORI)

CASE STUDY ON THE IMPLEMENTATION OF A VIDEO STORY-BASED INTERVENTI­ON WITH SELF-MODELING TREATMENT PACKAGE TO REDUCE STEREOTYPICAL SPITTING BEHAVIOR IN A YOUNG GIRL WITH AUTISM

Стела СУК-ЧИНГ ЧОНГ¹
Кар-Мон ЧАН²

1                 Институт за oбразованиe во Хонг Конг –   Одделение за посебно образование и советување
2 Неповрзан со никој универзитет –              дипломиран програмер на државен универзитет

Stella Suk-ching CHONG¹,
Kar-Mon CHAN²

1 Hong Kong Institute of Education -  Department of Special Education and Counseling
2 Not affiliated with any University - a community college graduate in computer programming

Примено: 21.06.2012
Прифатено: 16.07.2012
UDK: 364.624:316.614.5/.6     

Recived: 21.06.2012
Accepted: 16.07.2012
Case study

Апстракт

Abstract

Терминот акутна социјална изолираност (или hikikomori) потекнува од Јапонија и значи социјална повлеченост. Ова истражување има за цел да ги испита причинителите на hikikomori, што е во пораст ширум светот. Методологијата на истражувањето е студија на случај ситуиран во интерпретирана парадигма. Податоците беа собрани мануелно преку електронска пошта, каде разговорите со учесникот и мајката беа спроведени преку телефон. Учесникот беше хикикоморин и беше поканет да го разработува личниот проблем и да биде соработник-автор на овој труд. Резултатите од литературата и ова истражување беа понатаму конципирани во опширна рамка која го опфаќа процесот на акутна социјална изолираност. Резултатите покажуваат дека акутната социјална изолираност вклучува три процеси: прво, даден  интровертен  карактер;  второ,  ефекти

The term ‘hikikomori’ originates from Japan and means ‘acute social withdrawal’. This study intends to investigate into the causes of hikikomori which is increasing worldwide phenomenon. The methodology is a case study approach located in an interpretive paradigm. The data was mainly collected through e-mails with the participant and phone conversations with his mother. The participant was a ‘hikikomorian’ who was invited to investigate his own problem and further to be the co-author of this paper. The literature findings and this case study were then conceptualized into a more wide-ranging framework in comprehending the process of hikikomorization. The result appears to show that hikikomorization involves three processes: first, a predisposed introverted personality;  second,   the   effects   of   multiple

Адреса за кореспонденција:
Стела ЧОНГ
10 Lo Ping Road, D1-2/F-19,
Tai Po, NT, Hong Kong
Tel: (852) 2948-7759
Е-пошта: sclau@ied.edu.hk

Corresponding address:
Stella CHONG
10 Lo Ping Road, D1-2/F-19,
Tai Po, NT, Hong Kong
Tel: (852) 2948-7759
E-mail:sclau@ied.edu.hk

на повеќекратни околни фактори како што се семејството, училиштето и општеството; и конечно клучни моменти, како што се крајот на школувањето или некој стресен настан. Истражувањето нуди импликации за други луѓе хикикоморини преку разбирање на нивните проблеми и за експерти кои работат со изолирани млади лица и нивните семејства.

environmental factors such as family, school and society; and finally, the trigger point, such as the end of schooling or a stressful event. The study offers implications for other hikikomorians in better understanding of their problems and for practitioners working with reclusive adolescents and their families.

Клучни зборови: акутна социјална изолираност (hikikomori), социјално повлекување, студија на случај.

Keywords: hikikomori, social withdrawal, case study.

Преглед на литературата за акутната социјална изолираност (hikikomori) и нејзините причинители

Literature review of hikikomori and its causes

Како дел од податоците за разбирање на акутната социјална изолираност, прегледот на литературата е спроведен преку пребарување на базите на податоци на ERIC, Google Scholar и EBSCO-доменот, со користење на терминот hikikomori како клучен збор за пребарување. Беа идентификувани околу 30 клучни трудови и седум книги, издадени во периодот помеѓу 2000-тата и 2009-тата година; избран е дел од литературата поврзана со причинителите и накратко сумиран подолу:
Hikikomori буквално значи социјална изолација; зборот hikikomorians беше скован од страна на Ogino (1) со цел да се опишат луѓето со hikikomori состојба подолга од шест месеци. Иако некои истражувања имаат забележано дека акутната социјална изолираност постоела од 1970-тите па наваму, според Furlong (2), терминот најпрво беше користен од страна на Norihiko Kitao во 1986 година. Други веруваат дека терминот беше популаризиран од страна на Saitō Tamaki во 1998 год. (3). Хикикоморините се верува дека се претежно мажи (4,5).
Прегледот на литературата открива четири главни причинители на hikikomori: лични, семејни, училишни и општествени. Прво, хикикоморини по теоријата се млади лица кои се повлекуваат на временските притисоци, просторните ограничувања и обврските од улогата која ја имаат (3). Кај нив самодовербата е на многу ниско ниво или воопшто ја нема (комплекс на инфериорност), немаат доверба, резервирани се, песимисти, дури и нарцисоидни. (1,6,7) Некој може да има социјална комуникациска потешкотија или коморбидна психопатологија (4,8).
Второ, истражувањата покажаа врска помеѓу социјалното повлекување и семејството. Hattori (9) тврди дека некои деца од семејства од средна и висока средна класа имаат поголема веројатност да страдаат од hikikomori. Богатите родители кои не се во можност да им посветуваат внимание на нивните деца, наместо тоа им купуваат најразлични играчки во замена за нивното присуство, а на тој начин придонесуваат за уште поголема повлеченост на своите деца (10). Други дискусии ги нагласуваат причините на азиските културни вредности како што се дозволување на децата да живеат со семејството додека завршат училиште или стапат во брак, што предизвикува зависност и недостиг на самодоверба (3). Овие тенденции може понатаму да се влошат во зависност од културните вредности на групата (11) и „реномето“ или проблемот со социјалниот притисок, што ја попречува родителската интервенција. Други истражувачи заклучиле дека некои родители може да имаат високи очекувања за академските достигнувања на нивните деца (12), или се однесуваат премногу заштитнички кон нив (6). Некои родители на деца кои страдаат од hikikomori може самите да постанат асоцијални и/или да се плашат да се вмешаат во животот на нивните деца (4). Како што забележаа Sakamoto и сор. (13) дека hikikomori може да го исполни критериумот за „културни синдроми“. Во продолжение, некои истражувања тврдат дека растурените семејства може да го натераат детето да се повлече, да се бунтува или да стане неспособно да се соочи со реалниот свет (7). Според тоа, постојат и причинители кои не се поврзани со културата, иако некои влијанија кои не се поврзани со културата веројатно имаат нејзино потекло, како што е преминот од колективизам во индивидуализам. Овој премин ќе биде објаснет во четвртиот фактор.
Третиот фактор е поврзан со училиштето. Wong (14) шпекулира дека децата со ниска самодоверба се лесна мета за исмејување. Во азискиот образовен систем, децата кои не се истакнуваат, многу често се понижувани и се погрешно разбирани. Недостигот на успех може да доведе и до исфрлање од училиштето.
Четврто, се чини дека постои премин од колективизам во индивидуализам којшто е проследен со зголемување на просперитетот и конкурентно консумирање. Furlong (2) тврди дека феноменот на hikikomori може да биде последица на фрагментација на социјалните структурни карактеристики на модерната постиндустриска револуција. Како што општеството станува технолошки понапредно, индивидуализацијата, како и смислата за нормализација може да се променат. Новите интерактивни медиуми ја спречуваат младината да создава социјални врски во физичкиот свет (3,15). Понатаму, глобалните социо-економски услови може да влијаат врз традиционалниот пазар на трудот и можностите, каде младите со ниски академски квалификации, искуство или вештини може да имаат тешкотии да најдат работа. Сепак, Borovoy (16) тврди дека hikikomori може да биде манифестација на демократијата во која поединецот може слободно да бидe различен, додека  Zielenziger (17) тврди дека е форма на отпор кон притисокот за сообразност во јапонското општество.  Хикикоморините го одразуваат конфликтот помеѓу притисокот и импулсот да се индивидуализираат. Во оваа смисла, hikikomori понекогаш може да биде манифестација на адолесцентни превирања и потребата да се одбие притисокот да се биде сообразен со конвенционалните очекувања, со цел за стремеж кон нов идентитет.
Многу од она што беше откриено во литературата генерално не се базира на досиејата од прва рака од страна на хикикоморините. Иако некои оригинални приказни се напишани од страна на луѓе кои страдаат од hikikomori, овие трудови се достапни само на јапонски јазик. Овој труд на англиски јазик има за цел да ја пополни таа празнина во информацијата од перспектива на лицата кои страдаат од овој синдром, што овозможува да биде достапен за поширок круг на публика.

As part of the data for understanding the causes of hikikomori, the literature review is conducted through searching the databases of ERIC, Google Scholar and EBSCO host, via using the ‘hikikomori’ term as a search key word. Around 30 key journal articles and seven books are identified between the period of 2000 and 2009; some of the literature which relates to the causes is selected and summarized below:
‘Hikikomori’ literally means ‘social isolation’. The word ‘hikikomorians’ was coined by Ogino (1) to describe the people with a hikikomori condition for over six months. Although, some studies have noted that hikikomorians existed since the 1970s, according to Furlong (2) the term was first used in 1986 by Norihiko Kitao. Others believe the term was popularised by Saitō Tamaki in 1998. (3) Hikikomorians are found to be predominantly males. (4, 5)
A literature overview reveals four main causes of hikikomori: personal, family, school, and societal. First, hikikomorians are theorized as adolescents who retreat from time pressures, space constraints and role performances. (3) They are perceived as lacking self-confidence, having low self-esteem or an inferiority complex, being unable to trust, reserved, pessimistic and even narcissistic in personality (1, 6, 7) Some may have social communication difficulties or comorbid psychopathology (4, 8).
Second, some studies have revealed associations between social withdrawal and family. Hattori (9) suggests that some children of middle and upper middle class families are more likely to suffer from hikikomori. Since some affluent parents who cannot spend quality time with their children may tend to use purchasing electronic gadgets as a substitute for their engagement, thereby (possibly unwittingly) encouraging their children to entertain themselves in solitary ways (10). Other discourses highlight that the cause stems from Asian cultural values, such as allowing children to live with their family until finishing school or getting married, which fosters dependency and a lack of self-efficacy (3). These tendencies may be further exacerbated by the cultural emphasis on the group conformity (11) and the ‘face’ or social pressure issue, which hinders parental intervention. Other researchers observe that some parents might have too high academic expectations for their children (12), or over-protect them (6), Some parents of hikikomorians may be themselves asocial and/or too fearful to interfere with their children’s lives (4). As Sakamoto et al. (13) noted, hikikomori may fulfill the criteria for a ‘culture-bound syndrome’. In addition, some studies claim that broken families may cause children to withdraw, rebel, or become unable to face the real world (7). Hence, there are also non-culture specific causes, although some of the seemingly non-culture specific influences in fact have a cultural origin, such as the shift from collectivism to individualism. This shift will be explained further under the fourth factor.
The third factor appears to relate to school. Wong (14) speculates that children with low confidence are easy targets for bullying. In the Asian educational system, children who do not excel are often despised and misunderstood. Their lack of success may eventually lead to school refusal.
Fourth, there seems to be a shift from collectivism to individualism that tends to follow increased prosperity and competitive consumerism. Furlong (2) argues that the hikikomori phenomenon may be a by-product of the fragmentation of social structures, characteristic for the modern post-industrial era. As society becomes more technologically advanced, individualization, as well as the sense of normality, may result. The new interactive media may hinder the youth from forming physical or social relationships (3,15). Furthermore, the globalized socio-economic conditions may affect the traditional labor market opportunities in which the adolescents with low academic qualifications, experience or skills, may have trouble finding employment. Yet, Borovoy (16) speculates that hikikomori may be a result of the democracy in which individuals can freely exercise their right to be different, whereas Zielenziger (17) argues that it is a form of resistance to the pressures of conformity in Japanese society. Hikikomorians reflect the conflict between pressure to conform and the impulse to individuate. In this sense, hikikomori may sometimes be a manifestation of adolescent turmoil and the need to reject the pressures to conform to conventional expectations in order to strive towards a fresh identity.
Much of what has been found in the literature is generally not based on first-hand experiences by hikikomorians themselves. Although, some original reports have been written by hikikomorians, these articles are accessible only in Japanese language. This paper intends to fill such a gap of information from an insider’s perspective, in English language which enables a wider audience to be reached.

Методологија

Methodology

Ова истражување е лоцирано во толковна парадигма, со цел да се добие оптимално разбирање на еден хикикоморин кој се има повлечено од 2003 год. Главниот фокус е начинот на кој учесникот ги конструираше и претстави своите гледишта и разбирање за искуството како хикикоморин. Податоците за историјата на учесникот се добиена од два извори: од збирката на електронска кореспонденција од 2004 до 2011 (приложена во документ од 77 страници) и од неколку разговори помеѓу авторот и мајката на учесникот, во врска со проблемот на нејзиниот син од 2004 год. Главните податоци за ова корисно истражување за разбирањето на искуството на лицата кои страдаат од hikikomori, се сплотени во сопствените приказни преку четири основни прашања: кој е хикикоморин, кога се појавува ова нарушување, кои симптоми се појавуваат и зошто се случува истото. Со негова согласност, и како соработник - автор на овој труд, се прикажани неговите оригинални записи. Не беше барано никакво етичко одобрување од авторитетно тело, бидејќи учесникот е возрасна личност со здрав когнитивен интегритет и е во состојба да даде лична согласност. За време на изготвување на сценариото, авторот константно бараше повратна информација од страна на соработникот - авторот, за да се провери разбирањето или појаснувањето на иформацијата за да се намали веројатноста за недоразбирање. По согласноста на соработникот, конечниот примерок беше испратен до неговата сестра за потврда на веродостојноста на информациите. Авторот се надева дека таквата повратна информација може да послужи како средство за триангулација. Целата колекција на податоци и валидација на содржината се одвиваше преку електронска кореспонденција, бидејќи учесниците живеат во Канада, додека авторот во Азија. Со цел да се заштити самиот себе или своето семејство да не биде изложено на ризик, беше користено името Ka-mon, бидејќи ова кинеско име тој ретко го користел во училиштето или на кое било друго место.

This case study is located in an interpretive paradigm in order to optimize the understanding of one ‘hikikomorian’ who has redrawn from the social life from 2003. The main focus is the way in which the participant constructs and represents his perceptions and understanding of his experience as a hikikomori. The participant’s background data is extracted from two sources: from a collection of e-mail correspondences between 2004 and 2011 (compiled in 77 pages document) and from few conversational exchanges with the participant’s mother who first approached the author regarding her son’s problem in 2004. The main data for this purposeful study in understanding the causes of the hikikomorian experience are grounded in his own narratives through four guiding questions: who is a hikikomori, when does it takes place, what symptoms are exhibited and why does that happen. With his informed consent and also being the co-author of this paper, his original writings are presented. No ethical approval was sought from an authorized body as the participant is an adult with intact cognitive integrity to give his personal consent. During drafting of the document, the author continuously sought feedback from the co-writer to check for the understanding or clarifications of the information so as to reduce the likelihood of misinterpretation. With the co-writer’s consent, the final draft was sent to his sister for verification of the truthfulness of the information. The author hopes that such feedback processes may serve as a means of triangulation. The entire data collection and content validation was through e-mail correspondences as the participants reside in Canada while the author lives in Asia. In order to protect him and his family from exposure risk, the name Ka-mon was used, since this Chinese name he hardly used in school or elsewhere.

Историја на Kar-mon

Background of Kar-mon

Kar-mon (што буквално значи надеж на семејството) е роден во семејство од средна класа, чии родители беа емигранти во Канада. Според мајката на Kar-mon, нејзиниот сопруг е традиционален Кинез кој користи авторитетен стил на воспитување. На пример, кога Kar-mon не ќе го постигнел очекуваниот успех, тој на периоди користел и физички казни. Kar-mon забележал дека неговата мајка користи порелаксирачки стил на воспитување, но исто така дека таа е настроена претерано заштитнички. На пример, тој напиша: „На 25-годишна возраст таа се грижи дека јас не се облекувам доволно топло. Не постои многу простор да се примени независност додека не заминам од нејзините презаштитнички прегратки.“ (2/22/2008, стр. 2) Разводот на родителите се случил кога децата биле во средно училиште. По разводот и двете деца живееле со мајката.
Околу 5-то одделение, Kar-mon скоро секојдневно ‹ кажувал на својата мајка дека го мрази училиштето и постоеле моменти кога тој дури и одбивал да оди на училиште. Тоа се случувало неколку години додека тој не завршил средно училиште. Според Kar-mon, во текот на дел од средношколските денови, училиштето било во период на хаотична административна збрка  што придонело многу соученици од неговиот клас да се откажат, поради непотребната строга дисциплина или лошото менторство. Тој се присети: „Нашите позабавни и подруштвени соученици ја напуштија хаотичноста, и секој што остана можеше да ја осети загубата на добар дел од идентитетот на класот... ние преминавме од мултирасен клас во значително помирен и азиски доминантен клас, имавме помалку цврст идентитет и карактер. Подоцна, замина и мојот најдобар другар.“ (8/16/2011, стр. 45) Околу 10-то одделение, Kar-mon се префрлил од приватно во државно училиште каде што престојувал само две недели и се вратил повторно во приватното училиште до матурирањето. Потоа тој учел компијутерско програмирање во општествениот колеџ. По неговото дипломирање во 2003, Kar-mon барал работа. Тој повеќе се интересирал за работи, како што е тестирач на игри, кои се нуделе на друго место или во САД. Меѓутоа тој никогаш не конкурирал за таа позиција. Според разговорот со неговата мајка, Kar-mon ‹ кажал дека тој сака да пишува книга. Со оваа желба, тој почнал да се изолира во својот дом. Неизбежно потоа, тој станал хикикоморин. Во 2010, неговата мајка починала.  Kar-mon сега учи да живее сам.

Kar-mon (which literally means family’s hope) was born in a middle-class family whose parents were immigrants in Canada. According to Kar-mon’s mother, her husband is a fairly traditional Chinese man who tends to use an authoritarian parenting style. For instance, when Kar-mon did not perform to his expectation, he would use corporal punishment at times. Kar-mon noted that his mother’s parenting style was more relaxed, very loving, but tended to be also over-protective. For example he wrote that, “I was 25 years old and yet she still worries that I didn’t dress warmly enough. There’s not really much room to exert independence until I’m out from her over-protective grasp.” (2/22/2008, p.2) A divorce took place when the children were in junior high. Both children lived with their mother afterwards.
Around 5th grade Kar-mon nearly every day told his mother that he hated school, and there were times he even refused to go to school. It went on for a few years until the end of high school. According to Kar-mon, during some part of his high school years, the school was undergoing a messy administration period in which at one point his class lost a lot of classmates, perhaps due to unnecessarily strict discipline or bad teaching. He recalled, “our more outgoing, fun and lively classmates left and everybody else that ended up staying could feel the loss of a great part of our class identity… we went from a more multi-racial class to increasingly more docile and Asian dominated one, we had less stronger identity and character. Later on, my best friend also left.” (8/16/2011, p.45) Around 10th grade, Kar-mon transferred from private to public school where he only stayed for two weeks and returned to his former private school until graduation. After, he studied computer programming at a community college. After his graduation in 2003, Kar-mon did look for a job. He was more interested in jobs like being a game tester which was offered elsewhere or in the United States. He ended up never applying for it. According to the conversation with his mother, she said Kar-mon told her that he wanted to write a book. With this desire, he started his hermit life at home. Inadvertently, he became a hikikomorian. In 2010, his mother passed away. Kar-mon now learns to live on his own.

Приказната за животот на Kar-mon

The story of Kar-mon’s hikikomori life

Кога првпат се сретнав со терминот „hikikomori“, јас бев многу изненаден што постои таква класификација и други луѓе со истиот проблем. Читајќи за поими како што се надворешна манифестација на однесување на лицето со hikikomori: не зборуваат со никого или со ограничен број на луѓе од реалниот свет, седат во соба или домот ненормално долг период, излегуваат само по потреба и екстремно минимално, не следат што диктира општеството и дека секој треба нешто да прави..., несоцијализирани во реалниот свет и многу други навидум чудни однесувања што предизвикуваат родителите и другите да бидат загрижени..., јас се поврзав себе си.
Верувам дека за да сфатам кога станав hikikomori, бара разбирање на неколку фактори претходници: примарно, по природна предиспозиција јас сум интровертна личност, што ми дава висока шанса или веројатност да се појави hikikomori како вродено. Типот на постапки или искуства кои јас ги имав се како на интровертна личност, така што екстровертниот свет е само голема празнина (недоволна социјализација и/или вроден поттик да се биде константно добар како и луѓето кои многу се социјализираат). За крај, во мојот случај јас не бев екстровертна личност која оддеднаш се затвори, туку јас ги имав сите интровертни елементи кои беа потребни за зачнување на hikikomori карактер, но дотогаш (како помлад) не бев таков по дефиниција поради околностите и средината (школувањето) во која јас се наоѓав. 
Второ, средината - да бидам во некоја средина каде можам по природен пат да се оформам и задржам пријателства, и потоа да заминам од таа средина или да бидам префрлен во средина каде јас не можам или не знам да се снајдам. Во приватното средно училиште јас можев да створам и задржам пријатели многу лесно, затоа што се гледавме често, а часовите нè тераа ние да соработуваме еден со друг; преку проекти и патувања, како и времето поминато заедно, имавме шанса да се запознаеме подобро меѓу себе... имавме добри и лоши времиња. Тие од нас кои имаа заеднички интереси можеа слободно да преминат од својата училница во нашата и да ги следиме заедно настаните кои нè интересираа. Доколку ништо не се случуваше надвор од училиштето, ние знаевме дека наскоро ќе се видиме. Претпоставувам дека друг фактор беше основното училиште, моите пријатели беа повеќе екстровертни од мене и беа иницијатори на повеќето дружења. Во приватното училиште, беше полесно да се запознаат пријатели и да се одржат тие пријателства поради релативо малиот број на ученици во одделението споредено со државните училишта, како и да се гледаме почесто... Во државното училиште, постои послаба врска поради бројот на ученици и постојат повеќе шанси луѓето еден до друг да не се познаваат од почеток... Се почувствував како туѓинец за пријателството, додека во приватното училиште каде секој знаеше секого од истото одделение, освен неколкуте нови ученици кои пристигнуваа секоја година. Клучниот настан – причинител чинам дека беше завршувањето на школската година. За мене „феноменот започна“ кога се споија примарните, секундарните и терциерните причини.
Луѓето со hikikomori голем дел од времето го поминуваат во внатрешна средина (глава, фантазија, мисли, чувства итн.)... Со време станува полошо и ефектите се натрупуваат колку подолго сме во таа состојба. Тоа е прогресивна загуба на временски период. Што е разликата помеѓу затвореник што е осуден да живее со години во една ќелија (и живее како hikikomori) и (вистински) hikikomori? Хикикоморините имаат избор да излезат или не. Дали да се остане дома или да се излезе? Доколку нивниот одговор е 97/100 да се остане дома... тогаш тие најверојатно ќе завршат дома... не постои никаква (или ниска) мотивација за реална социјална интеракција. За интровертните лица, социјализацијата и излегувањето надвор одзема енергија... така што ако не постои доволно голема награда или потреба да се излезе надвор, тие би останале внатре.
Верувам дека хикикоморините се силно интровертни лица, и многу од нивното (манифестирано) однесување може да биде објаснето со надоврзување на ова, бидејќи тие имаат тенденција да ги насочат навнатре, во својот затворен свет.... Хикикоморините не се придржуваат до никаква социјализација или истата е ограничена, нив им недостига склоност да комуницираат во прво лице како норма и стандард. Хакикоморините имаат недостиг на мотивација физички да учествуваат во општеството... со сериозност дефинирана преку нивото на изолација или мерена преку нивното растојание од социјалниот успех. Верувам дека тоа може да биде грубо мапирано (во однос на комуникацијата или фазите на социјализација), од најлоши/најтешки случаи hikikomori… до средно ниво и над тоа. Секоја фаза на напредок станува прогресивно потешка... и треба да резултира во повеќе „социјална енергија“ доколку е успешна... Открив дека преминот од интровертна во екстровертна личност, или ограничено до претерано комуницирање, дека е „прогресивна скала“.
Поради двете причини, јас го гледам hikikomori како интровертен/социјализирачи проблем.

• Пред да постанам hikikomori (по дефиниција), јас бев цврсто интровертен. Јас можеби не бев класифициран како hikikomori кога бев во основно или средно училиште, бидејќи се наоѓав во константна социјална средина (иако јас често се социјализирав со минимално или неколку добри пријатели), но јас поминував многу време дома изведувајќи соло активности: многу часови учење, гледање ТВ, читање списанија/книги, каде една соло активност преминуваше во друга со текот на годините – видеоигри, компјутери, електроника, уметност. Јас одбивав забави и настани на коишто бев поканет, освен доколку настаните беа поврзани со моето хоби: интернет, филмови, аниме, манга (јапонски анимирани филмови). Доколку ги отстранам сите интровертни активности од мојот живот, голем дел од мојот живот би исчезнал. Целиот мој живот имав природен нагон да се вклучам и да го продлабочам мојот „внатрешен интровертен свет“, но во голем дел од мојот живот јас никогаш, всушност, не се обидов да ги проширам екстровертните активности... само да го намалам моето време поминато таму. Така што, по завршувањето на образованието јас се претворив во hikikomori, кога завршија „трагите и водечкиот пат“, а социјалната средина не беше природно или лесно да се одржи како кога бев во средно училиште. 
• Враќајќи се назад во мојот живот, времето кога бев најмалку како hikikomori... или ги форсирав моите социјални граници или бев најмногу социјално активен: во најмала мера, правев телефонски повици, излегував и се сретнував со луѓе. Вистинската промена беше да се биде лицето кое е иницијатор, наместо да се чека други да го прават тоа, и комуницирање со непознати луѓе. Искуствата беа ограничени за мене, но дефинитивно можев да ја почувствувам разликата.

Доколку постоеше некакво чувство кое можеше да биде означено како најмалку hikikomorian, тоа би било чувството кое го имав по правењето нешто што беше социјален предизвик или потешкотија или нешто екстровертно.

When I first came across the term ‘hikikomori’, I was really surprised to find out there was such a classification and others like me. Reading things like the outward manifestations of hikikomorian's behavior: talking to no one or limited number of people in real life, staying in room/home for abnormally long periods of time, only going out when necessary or extremely minimally, not following what society dictates everybody should be doing..., not socializing in real life, to many other seemingly peculiar behavior that causes parents and other types of worries...these are all the things I can relate to.
I understand that when I became a hikikomorian it required an understanding of several preceding factors: Primary, by natural predilection I had an introverted personality, giving me high chance or probability that hikikomorian behavior would be native. The kind of actions or experiences that I used to have is that of an introvert; so the extrovert world is just a lot of blanks (not enough socialization experience and/or native drive to make the attempts to be consistently good as those who socialized a lot). At least for my case, it wasn't that I was an extrovert and suddenly shifted to private person. It was that I had all the introverted elements needed for being a hikikomorian but wasn't one by definition (when younger) because of the circumstance and environment (schooling) I was in.
Secondary, environment (being in an environment where I can make and keep friends naturally/easily and being taken out of it or transferred into one I can't or don't know how to). In the private high school, I could make and keep friends easily because we'd see each other often, and classes made us interact with each other through projects and trips and during the time spent together we got to know one another better...we had good times and bad ones. Those of us that had common interests could naturally bridge from the classroom to the outside getting together for events that mutually interested us. If nothing was happening outside the school, we'd know we get to see each other very soon. I guess the other factor was that in secondary school my friends were more extroverted than me and initiated most of the gatherings. In private school, it was easier to make and keep friendships because of relatively small class sizes compared to public school and get to see each other more often… In the public school, there tends to be a looser connection because the amount of students is larger, there are more chances for the people beside each other to not know each other from the start… I felt more like a stranger to friendship versus in private school where everybody knew everybody in the same grade except for the few new people added each year.
Tertiary, the trigger event appears to be the end of the school year. For me, the "phenomenon took place" when putting together Primary, Secondary and Tertiary reasons together.
Hikikomorians spend much time in internal environment (head, imagination, thought, feeling, etc.) ...it gets worse and the effects compound the longer we're like that. It is a progressive loss over time. What's the difference between a prisoner that is confound to live in his cell for years (and live like a hikikomorian) and a (real) hikikomorian? Hikikomorians have a choice to go out but they don't. Whether to stay at home or to go out? If their answer is 97 out of 100 to stay at home, then they are most likely to end up staying at home… there is no (or low) drive or motivation for real life social interaction. For introverts, socialization and going out may drain our energy... so unless there's a reward big enough or necessity to go out, we'd rather not take the hit.
I believe that hikikomorians are strong introverts at the core, and much of their (manifested) behavior can be explained building on this, for they have the tendency of turning things inwards versus outwards.... Hikikomorians hold on to limited or no socialization, they lack preference to communicate in first person as a norm and by default. Hikikomorians lack the extrovert drive or motive to physically participate in society...with severity defined by level of isolation or measured by their distance from social success. I believe it can be roughly charted (in terms of communication or stages of socialization), from worst cases of hikikomorian's to the level of an average person and beyond. Every advanced stage gets progressively more difficult and if successful should result in more "social energy". I've discovered transitioning from introvert to extrovert, or transitioning from communicating limitedly to very much to be a "progressive ladder".
I've come to see hikikomorians as an introvert/socialization issue because of two reasons:
1.   Before I was a hikikomorian (by definition), I was strong reclusive. I may not have been classified as a hikikomorian when I was in elementary school, middle school or high school, because I was in a consistent social setting (even though I often socialized minimally or just with a few good friends), but I spent much of my time at home doing solo activities: many hours studying/doing homework, watching TV, reading magazines/books, seemed like over the years one solo activity went into the next, video games, computers, electronics, art etc. I'd turn down parties and events I was invited to, except doing things that were related to one of my hobbies: internet, movies, anime, manga. If I removed all the introverted activities in my life, most of the periods in my life would disappear. All my life, I have had a natural drive to participate and expand in my "inner/introvert world" but for most of my life never really sought primarily to expand in an extroverted activity...just minimizing my time spent there. So after schooling, I just ended up as a hikikomorian, when the "tracks and guide rails" ended and the social environment not as natural or easy to keep ongoing as when I was in high school.
2.   Looking back at my life, the times I was least like a hikikomorian was either pushing my social boundaries or most socially active: at least making phone calls, going out and meeting people. The real switch has been being the one doing the initiating instead of waiting for the others to do it and communicating with people I don't already know. These experiences have been limited for me, but I definitely could feel the difference.
If there were any feeling that could be labeled as the least hikikomorian, it'd be the feeling I got after doing something socially daring, difficult or extroverted.

Концептуализирање на процесот на hikikomori-зација

Conceptualizing the process of hikikomorization

При сумирање на истражувањата од литературата и тековните податоци, составена е веродостојна теоретска рамка за да се објасни процесот на хикикоморизација. Не е наменето да биде ексклузивно за други основни фактори, но рамката може да послужи како стартна точка на дијалог за разбирањето на комплексниот феномен на hikikomori.

By summarizing the studies from the literature and the current data, a plausible theoretical framework is drawn to explain the process of hikikomorization. It is not meant to be exclusive of other underlying factors, but the framework may serve as a starting point of discourse in understanding the complex phenomenon of hikikomori.