Приказната за животот на Kar-mon

The story of Kar-mon’s hikikomori life

По смртта на мајката на Kar-mon, тој изгледа по­сериозен при решавањето на неговите про­б­ле­­ми. Дел од причината поради којашто тој са­каше да учествува во ова истражување е дека не може да најде многу помош за луѓето кои страдаат од hikikomori во Северна Аме­ри­ка/Ка­нада. Тој не е во состојба да најде некоја реал­на група за поддршка, помошни линии или програми за овој конкретен проблем. Пред да појави интерес како соработник-автор за овој труд, авторот го води него да ги ор­га­ни­зи­ра неговите мисли преку одговарање на че­ти­ри­те клучни прашања (кој, кога, што и зошто) од неговите проживеани моменти како лице со hikikomori. Следуваат неговите приказни  (4/11/2011, стр. 22-27):

Кога првпат се сретнав со терминот „hikikomori“, јас бев многу изненаден што постои таква кла­си­фи­кација и други луѓе со истиот проблем. Читајќи за поими како што се надворешна ма­ни­фестација на однесување на лицето со hikikomori: не зборуваат со никого или со ог­ра­ни­чен број на луѓе од реалниот свет, седат во соба или домот ненормално долг период, из­ле­гу­ваат само по потреба и екстремно ми­ни­мал­но, не следат што диктира општеството и дека секој треба нешто да прави..., не­со­ци­ја­ли­зи­ра­ни во реалниот свет и многу други навидум чуд­ни однесувања што предизвикуваат ро­ди­те­ли­те и другите да бидат загрижени..., јас се по­вр­зав себе си.

Верувам дека за да сфатам кога станав hikikomori, бара разбирање на неколку фак­то­ри претходници: примарно, по природна пре­дис­позиција јас сум интровертна личност, што ми дава висока шанса или веројатност да се по­ја­ви hikikomori како вродено. Типот на пос­тап­ки или искуства кои јас ги имав се како на ин­тровертна личност, така што екс­тро­верт­ни­от свет е само голема празнина (недоволна со­ци­ја­лизација и/или вроден поттик да се биде кон­стантно добар како и луѓето кои многу се со­ци­јализираат). За крај, во мојот случај јас не бев екстровертна личност која оддеднаш се за­тво­ри, туку јас ги имав сите интровертни еле­мен­ти кои беа потребни за зачнување на hikikomori карактер, но дотогаш (како помлад) не бев таков по дефиниција поради окол­нос­ти­те и средината (школувањето) во која јас се нао­ѓав. 

Второ, средината - да бидам во некоја средина ка­де можам по природен пат да се оформам и за­држам пријателства, и потоа да заминам од таа средина или да бидам префрлен во средина каде јас не можам или не знам да се снајдам. Во приватното средно училиште јас можев да ство­рам и задржам пријатели многу лесно, затоа што се гледавме често, а часовите нè те­раа ние да соработуваме еден со друг; преку прое­кти и патувања, како и времето поминато заед­но, имавме шанса да се запознаеме по­доб­ро меѓу себе... имавме добри и лоши времиња. Тие од нас кои имаа заеднички интереси мо­жеа слободно да преминат од својата учил­ни­ца во нашата и да ги следиме заедно настаните кои нè интересираа. Доколку ништо не се слу­чу­ва­ше надвор од училиштето, ние знаевме де­ка наскоро ќе се видиме. Претпоставувам де­ка друг фактор беше основното училиште, мои­те пријатели беа повеќе екстровертни од ме­не и беа иницијатори на повеќето дружења. Во приватното училиште, беше полесно да се за­познаат пријатели и да се одржат тие при­ја­тел­ства поради релативо малиот број на уче­ни­ци­ во одделението споредено со државните учи­лишта, како и да се гледаме почесто... Во др­жавното училиште, постои послаба врска по­ради бројот на ученици и постојат повеќе шан­си луѓето еден до друг да не се познаваат од почеток... Се почувствував како туѓинец за при­јателството, додека во приватното учи­лиш­те каде секој знаеше секого од истото од­де­ле­ние, освен неколкуте нови ученици кои прис­тиг­ну­ваа секоја година. Клучниот настан – при­чинител чинам дека беше завршувањето на школ­ската година. За мене „феноменот за­поч­на“ кога се споија примарните, секундарните и те­рциерните причини.

Луѓето со hikikomori голем дел од времето го по­минуваат во внатрешна средина (глава, фан­та­зија, мисли, чувства итн.)... Со време станува по­лошо и ефектите се натрупуваат колку по­дол­го сме во таа состојба. Тоа е прогресивна за­губа на временски период. Што е разликата по­меѓу затвореник што е осуден да живее со го­дини во една ќелија (и живее како hikikomori) и (вистински) hikikomori? Хикикоморините имаат избор да излезат или не. Дали да се остане дома или да се излезе? До­кол­ку нивниот одговор е 97/100 да се остане до­ма... тогаш тие најверојатно ќе завршат дома... не постои никаква (или ниска) мотивација за реална социјална интеракција. За интро­верт­ните лица, социјализацијата и из­ле­гу­ва­ње­то надвор одзема енергија... така што ако не пос­тои доволно голема награда или потреба да се излезе надвор, тие би останале внатре.

Верувам дека хикикоморините се силно ин­тро­верт­ни лица, и многу од нивното (ма­ни­фес­ти­рано) однесување може да биде објаснето со на­доврзување на ова, бидејќи тие имаат тен­ден­ција да ги насочат навнатре, во својот за­т­во­­рен свет.... Хикикоморините не се при­др­жу­ва­ат до никаква социјализација или истата е ог­раничена, нив им недостига склоност да ко­му­ни­цираат во прво лице како норма и стан­дард. Хакикоморините имаат недостиг на мо­ти­ва­ција физички да учествуваат во оп­штес­тво­то... со сериозност дефинирана преку нивото на изолација или мерена преку нивното рас­то­ја­ние од социјалниот успех. Верувам дека тоа може да биде грубо мапирано (во однос на ко­му­ни­кацијата или фазите на социјализација), од најлоши/најтешки случаи hikikomori… до сред­но ниво и над тоа. Секоја фаза на на­пре­док станува прогресивно потешка... и треба да ре­зултира во повеќе „социјална енергија“ до­кол­ку е успешна... Открив дека преминот од ин­тровертна во екстровертна личност, или огра­ничено до претерано комуницирање, дека е „прогресивна скала“.

Поради двете причини, јас го гледам hikikomori како интровертен/социјализирачи про­блем.

Пред да постанам hikikomori (по де­фи­ни­ци­ја), јас бев цврсто интровертен. Јас мо­же­би не бев класифициран како hikikomori кога бев во основно или средно училиште, би­дејќи се наоѓав во константна социјална сре­дина (иако јас често се социјализирав со минимално или неколку добри при­ја­те­ли), но јас поминував многу време дома из­ве­дувајќи соло активности: многу ча­со­ви учење, гледање ТВ, читање спи­са­ни­ја/кн­иги, каде една соло активност пре­ми­ну­ва­ше во друга со текот на годините – ви­део­игри, компјутери, електроника, умет­ност. Јас одбивав забави и настани на кои­што бев поканет, освен доколку настаните беа поврзани со моето хоби: интернет, фил­мови, аниме, манга (јапонски ани­ми­ра­ни филмови). Доколку ги отстранам сите ин­тровертни активности од мојот живот, го­лем дел од мојот живот би исчезнал. Це­ли­от мој живот имав природен нагон да се вклу­чам и да го продлабочам мојот „внат­ре­шен интровертен свет“, но во голем дел од мојот живот јас никогаш, всушност, не се обидов да ги проширам екстровертните ак­тивности... само да го намалам моето вре­ме поминато таму. Така што, по за­вр­шу­ва­њето на образованието јас се прет­во­рив во hikikomori, кога завршија „трагите и во­дечкиот пат“, а социјалната средина не беше природно или лесно да се одржи како кога бев во средно училиште. 

Враќајќи се назад во мојот живот, времето ко­га бев најмалку како hikikomori... или ги фор­сирав моите социјални граници или бев најмногу социјално активен: во нај­ма­ла мера, правев телефонски повици, из­ле­гу­вав и се сретнував со луѓе. Вистинската про­мена беше да се биде лицето кое е ини­ци­ја­тор, наместо да се чека други да го пра­ват тоа, и комуницирање со непознати луѓе. Искуствата беа ограничени за мене, но дефинитивно можев да ја почувствувам разл­иката.

Доколку постоеше некакво чувство кое мо­же­ше да биде означено како најмалку hikiko­mo­ri­an, тоа би било чувството кое го имав по пра­ве­ње­то нешто што беше социјален предизвик или потешкотија или нешто екстровертно.

After the death of Kar-mon’s mother, he appeared more serious in tackling his problem. Part of the reason he wanted to do this research was the fact that he cannot find much professional help for hikikomorians in North America/Canada. He is unable to find any existing support groups, help lines, or programs for this particular problem. Upon his interest to co-write this paper, the author guides him to organize his thoughts by answering the four ‘W’s (who, when, what and why) of his lived experience as hikikomorian. The following are his narratives (4/11/2011, pp.22-7):

When I first came across the term ‘hikikomori’, I was really surprised to find out there was such a classification and others like me. Reading things like the outward manifestations of hikikomorian's behavior: talking to no one or limited number of people in real life, staying in room/home for abnormally long periods of time, only going out when necessary or extremely minimally, not following what society dictates everybody should be doing..., not socializing in real life, to many other seemingly peculiar behavior that causes parents and other types of worries...these are all the things I can relate to.

I understand that when I became a hikikomorian it required an understanding of several preceding factors: Primary, by natural predilection I had an introverted personality, giving me high chance or probability that hikikomorian behavior would be native. The kind of actions or experiences that I used to have is that of an introvert; so the extrovert world is just a lot of blanks (not enough socialization experience and/or native drive to make the attempts to be consistently good as those who socialized a lot). At least for my case, it wasn't that I was an extrovert and suddenly shifted to private person. It was that I had all the introverted elements needed for being a hikikomorian but wasn't one by definition (when younger) because of the circumstance and environment (schooling) I was in.

Secondary, environment (being in an environment where I can make and keep friends naturally/easily and being taken out of it or transferred into one I can't or don't know how to). In the private high school, I could make and keep friends easily because we'd see each other often, and classes made us interact with each other through projects and trips and during the time spent together we got to know one another better...we had good times and bad ones. Those of us that had common interests could naturally bridge from the classroom to the outside getting together for events that mutually interested us. If nothing was happening outside the school, we'd know we get to see each other very soon. I guess the other factor was that in secondary school my friends were more extroverted than me and initiated most of the gatherings. In private school, it was easier to make and keep friendships because of relatively small class sizes compared to public school and get to see each other more often… In the public school, there tends to be a looser connection because the amount of students is larger, there are more chances for the people beside each other to not know each other from the start… I felt more like a stranger to friendship versus in private school where everybody knew everybody in the same grade except for the few new people added each year.

Tertiary, the trigger event appears to be the end of the school year. For me, the "phenomenon took place" when putting together Primary, Secondary and Tertiary reasons together.

Hikikomorians spend much time in internal environment (head, imagination, thought, feeling, etc.) ...it gets worse and the effects compound the longer we're like that. It is a progressive loss over time. What's the difference between a prisoner that is confound to live in his cell for years (and live like a hikikomorian) and a (real) hikikomorian? Hikikomorians have a choice to go out but they don't. Whether to stay at home or to go out? If their answer is 97 out of 100 to stay at home, then they are most likely to end up staying at home… there is no (or low) drive or motivation for real life social interaction. For introverts, socialization and going out may drain our energy... so unless there's a reward big enough or necessity to go out, we'd rather not take the hit.

I believe that hikikomorians are strong introverts at the core, and much of their (manifested) behavior can be explained building on this, for they have the tendency of turning things inwards versus outwards.... Hikikomorians hold on to limited or no socialization, they lack preference to communicate in first person as a norm and by default. Hikikomorians lack the extrovert drive or motive to physically participate in society...with severity defined by level of isolation or measured by their distance from social success. I believe it can be roughly charted (in terms of communication or stages of socialization), from worst cases of hikikomorian's to the level of an average person and beyond. Every advanced stage gets progressively more difficult and if successful should result in more "social energy". I've discovered transitioning from introvert to extrovert, or transitioning from communicating limitedly to very much to be a "progressive ladder".

I've come to see hikikomorians as an introvert/socialization issue because of two reasons:

1.         Before I was a hikikomorian (by definition), I was strong reclusive. I may not have been classified as a hikikomorian when I was in elementary school, middle school or high school, because I was in a consistent social setting (even though I often socialized minimally or just with a few good friends), but I spent much of my time at home doing solo activities: many hours studying/doing homework, watching TV, reading magazines/books, seemed like over the years one solo activity went into the next, video games, computers, electronics, art etc. I'd turn down parties and events I was invited to, except doing things that were related to one of my hobbies: internet, movies, anime, manga. If I removed all the introverted activities in my life, most of the periods in my life would disappear. All my life, I have had a natural drive to participate and expand in my "inner/introvert world" but for most of my life never really sought primarily to expand in an extroverted activity...just minimizing my time spent there. So after schooling, I just ended up as a hikikomorian, when the "tracks and guide rails" ended and the social environment not as natural or easy to keep ongoing as when I was in high school.

2.         Looking back at my life, the times I was least like a hikikomorian was either pushing my social boundaries or most socially active: at least making phone calls, going out and meeting people. The real switch has been being the one doing the initiating instead of waiting for the others to do it and communicating with people I don't already know. These experiences have been limited for me, but I definitely could feel the difference.

If there were any feeling that could be labeled as the least hikikomorian, it'd be the feeling I got after doing something socially daring, difficult or extroverted.

Концептуализирање на процесот на hikikomori-зација

Conceptualizing the process of hikikomorization

При сумирање на истражувањата од ли­те­ра­ту­рата и тековните податоци, составена е ве­ро­достојна теоретска рамка за да се објасни про­цесот на хикикоморизација. Не е на­ме­не­то да биде ексклузивно за други основни фак­то­ри, но рамката може да послужи како старт­на точка на дијалог за разбирањето на ком­плексниот феномен на hikikomori.

By summarizing the studies from the literature and the current data, a plausible theoretical framework is drawn to explain the process of hikikomorization. It is not meant to be exclusive of other underlying factors, but the framework may serve as a starting point of discourse in understanding the complex phenomenon of hikikomori.

Слика 1. Конципирање на процесот на hikikomori-зација

Figure 1. Conceptualizing the process of hikikomorization

Според хипотезата на Kar-mon, постојат три кри­тични елементи кои се вмешани во про­це­сот: примарен е суштинскиот внатрешен фак­тор, а секундарен е надворешниот фак­тор на животната средина, додека третиот е ак­тивирачкиот фактор за почетокот на сос­тој­бата на хикикоморизација. Тој сфати дека со цел да се справи добро со hikikomori си­туа­цијата, најнапред многу е важно еден да има длабоко разбирање за коренот на при­чи­ни­телите. Во неговата конечна повратна ин­фор­мација за овој дневник, тој коментираше: „Ли­цата hikikomori може да преминат од hikikomori на нешто друго сметано ми­ни­мал­но с­оцијално прифатливо, но многу од на­ве­де­ни­те проблеми сè уште ќе бидат присутни и ќе излезат на други страни, ако основните при­чинители не се решат со нивно длабоко раз­бирање“. Доколку решенијата се најдат пре­ку „присилување“ (поради недостиг на раз­бирање на основниот причинител и ре­ша­ва­ње на тие причинители), каде површината се променува, но внатрешноста останува иста, на крај може да излезе исто како сце­на­ри­ото каде криминалците може да бидат осло­бодени од затвор (по служење на зат­вор­ската казна која им е наметната од оп­штес­твото) без нешто да се промени во внат­реш­носта коешто, првенствено ги натерало да извршат криминално дело и шансите за вра­ќање во такви сценарија ќе бидат ве­ро­јат­но многу повисоки“. (9/9/2011, стр. 75)

According to the Ka-mon’s hypothesis, there are three critical elements involved in the process: the primary is the core internal factor, whereas the secondary is the external environmental factor, while the tertiary is the triggering factor for inception of hikiko­mori­zation. He understood that in order to handle the hikikomori situation well, it is very important that one must have a deep understanding of the root causes first. In his final feedback for this document he stated, “Hikikomorian can transition from being hikikomorian to something else deemed minimally socially acceptable, but much of the underlying problems will still be there and just come out in other ways if the root causes are not addressed by way of understanding them deeply. If the solutions come from a place of ‘forced out’ (from lack of understanding the root causes and addressing those causes), where the surface changes but the underlying is the same, it can play out just like the scenarios of the criminals being released from prison (after doing the ‘hard time’ society forces them to) without having anything changed internally which caused them to commit crime in the first place. So, the chances for a relapse into such scenarios are likely to be much higher.” (9/9/2011, p.75)

Дискусија и импликации

Discussion and implications

Од приказните на Kar-mon, се извлечени не­кол­ку увиди за училишните и општествените прак­тичари:

Прво, се чини дека, доколку не се знае дека не­кое лице е hikikomori, може да се одложи мож­носта  тоа лице да бара помош. Првично, Kar-mon не сфаќаше дека тој имаше таков про­блем. Тој дури беше изненаден дека пос­то­јат луѓе како него. Доколку се покрене свес­та за потенцијалното постоење на хикикоморини преку препознавање на ка­рак­те­рис­тиките на нивното однесување, тоа може да значи преземање на првиот чекор. По­на­та­му, треба да им се помогне да сфатат дека hikikomori е состојба, а не ментална болест или болест од друг вид и дека тие не се сами. Ова разбирање може да им даде надеж да ја из­бегнат оваа ситуација.

Второ, Kar-mon го хипотетизираше потеклото на hikikomori како проблем кој се појавува како резултат на природната предиспозиција што е претходник на сите други фактори. Тој ги сметаше сите други променливи, како што се животната средина или социјалните ас­пек­ти, како споредни во однос на природната пре­ди­спозиција, додека завршувањето на фор­малното образование може да го повлече прес­удниот фактор.  Се чини дека тој верува дека hikikomori не е културно поврзан фе­но­мен; секој со цврст интровертен карактер мо­же да биде склон кон развивање на оваа сос­тој­ба, врз ефектите од секундарни и тер­циер­ни фактори. Неговата хипотеза може да е вис­ти­нита, бидејќи оваа епидемија прераснува во свет­ски феномен (18). Сепак, без по­кон­крет­ни емпириски докази од поголем примерок, теш­ко е да се каже колку е валидно ова твр­де­ње за вродена склоност. Можеби некој вид на тест за карактерот, како што се легендарните  Myers Briggs ин­дикатори за тип  (ИТMБ) при разбирањето дали една личност е ин­тро­верт­на или екстровертна, може да биде ко­рис­ен при тестирање на хипотезата за идни ис­тражувања на хикикоморините. Бидејќи хи­по­тезата на Kar-mon се покажа точна, ова мо­же да им даде идеја на професионалците (како што се учителите, училишните со­вет­ни­ци или психолозите) да работат проактивно со социјално повлечени деца и нивните ро­ди­те­ли. Заедно, интегрираните превентивни про­грами или услуги може да ги намалат шан­сите за настанувањето на ваков проблем.

Трето, за време на процесот на рефлектирање на четирите „К“-зборови и соработништвото за пишување на овој труд, се чинеше дека овие активности сами по себе се корисни за са­мо­откривањето на Kar-mon, са­мо­по­јас­ну­ва­ње­то и самолечењето. На пример, кога се дис­кутираше за коавторство, авторот пре­фе­ри­ра да го користи своето помалку познато ки­не­ско име Kar-mon наместо неговото често ко­ристено англиско име, со цел да се заштити се­беси и своето семејство, така што напиша: „Од каква корист е авторот кој произведува умет­ност, но ја крие и не ја дели со никого што може да ужива? Еден вид на самопораз?“ (8/11/2011, стр. 34). Сепак, по неколку дена, тој напиша „Сè уште не сум подготвен јавно да се претставам... Засега останувам ано­ни­мен, а можам да се експонирам во јавноста како што станувам подобро подготвен… Про­цесот на споделување дефинитивно ми по­­мага да ги решам интерните проблеми“. (8/16/2011, стр. 44) По два дена тој напиша: „Kar-mon е добро, дури и моето вистинско име е добро...“ Тој објасни: „Првичните чув­ства се страв и повлекување, но тоа што се слу­­чува е исто мојата потреба да се развијам и­ подигнам спротивно на предизвикот. Така што, ако се одлучам јавно да се произнесам, мо­­­рам да ги спремам моите мисли и емо­тив­ни­ процеси. Не сум спремен, но си дозво­-       ­­лува­м­­­­ да направам грешки (сепак, ми треба мно­­гу за да ја преминам границата од добар или­ одличен во што и да правам, дури иако прет­­ходно сум бил лош во тоа) и доколку из­ле­­зе ретка шанса што би ги подобрила моите це­ли, јас не можам да ја преминам доколку не сум подготвен; ако е тип на искуство каде до­кол­­ку не се обидам да се воздржам, знам дека по­­доцна би се прекорувал себеси.“ (8/18/­2011­­, стр. 46)

Четврто, се чини дека улогата на придобивка може да објасни дел од причините. На при­мер, во предходните искуства на развивањето на тенденцијата кон hikikomori кај Kar-mon мо­же да се припише на неговото сопствено чув­ство на беспомошност (надворешни фак­то­ри/ниска внатрешна контрола) изразени пре­ку надворешни настани, како што се про­ме­ната на училиштето и заминувањето на не­го­ви­те екстровертни соученици; додека те­ков­ната рефлективна фаза е означена од ве­ру­ва­њето дека тој може да влијае на си­туа­ци­ја­та преку неговите сопствени обиди (внат­реш­ни фактори/висока внатрешна контрола) како што е поместувањето на сопствените со­ци­јал­ни граници преку иницирање на ко­му­ни­ка­ци­ја, наместо чекање другите да комуницираат со него (стр. 10). Како теоријата на атрибути вли­јае врз процесот на хикикоморизација и како таа се поврзува со интересите на едно лице за да го надмине сопствениот статус на hikiko­mori, секако треба понатамошно ис­пи­ту­ва­ње. 

From the narratives of Kar-mon, several insights are drawn for school or community practitioners:

First, it appears that not knowing that one has hikikomori condition may delay ones possibility of seeking help. Initially, Kar-mon did not realize that he had such a problem. He was even surprised to learn that there were people like him. This may imply that the raising of self-awareness of potential hikikomorians in recognizing their behavioral characteristics is the first step. Further, in helping them to understand that hikikomori is a condition and not a mental illness or sickness, and that they are not alone. This understanding may give them hope to circumvent their situation.

Second, Kar-mon hypothesized that the root of the hikikomori problem stems from a natural predilection which is a precedent to all other factors. He considered all other variables, like the environment or socialization aspects, as only secondary to it; while the end of the formal education may pull the final trigger. He seems to imply that hikikomori is not a culture-bound phenomenon; anyone with a strong introverted personality may be prone to develop this condition upon the effects of some secondary and tertiary factors. His hypothesis may be true as this epidemic is growing into a worldwide phenomenon (18). However, without further empirical proof from a large sample size, it is hard to say how valid this inborn predilection claim may be. Perhaps, some kind of personality tests, such as the legendary Myers Briggs Type Indicators (MBTI) in understanding whether a person is an introvert or extrovert, may be useful for testing the hypothesis in future research with all hikikomorians. If Kar-mon’s hypothesis is proven true, this may give clues to professionals (such as teachers, school counselors or psychologists) to work proactively with socially withdrawn children and their parents. Together, integrated preventive programmes or services may reduce the odds of such a problem to arise.

Third, during the process of reflecting on the four ‘Ws’ and co-writing this paper, it appears that the activity by itself is a useful means to Kar-mon’s self-discovery, self-clarification and self-healing process. For instance, when discussing about co-authoring, the co-author prefers to use his less known Chinese name ‘Kar-mon’ instead of his commonly known English name, in order to protect him and his family,so he wrote: “What use is an artist that produces art but hides it, and shares it with no one else to enjoy? A kind of self-defeating?” (8/11/2011, p.34) However, after a few days he wrote, “I’m not ready to go public yet... I can stay anonymous for now and go more and more public as I get better prepared… Through the process of sharing, it definitely helps me work out things internally.” (8/16/2011, p.44) Two days after, he wrote, “Kar-mon is ok, even my real name is ok...” He explained, “the initial feeling is fear and pulling back, but what happens is also my need to develop and rise up to the challenge. So if I’m to go forward, I have to alter my thoughts and emotional processes. I am not ready but I give myself allowance for a mistake (however I need a lot to cross the threshold of being good or excellent at what I do, even if I were previously poor at doing it) and if rare opportunity comes up that will advance my objectives, I can’t pass it up even if I’m not ready; if it’s the type of experience where I don’t try or hold back, I know I will end up kicking myself later.” (8/18/2011, p.46)

Fourth, it appears that the role of attribution may explain some part of the causes. For example, in Kar-mon’s early experiences of developing the hikikomori tendencies, it may be attributed to his own sense of helplessness (external attribution/low internal control) in the face of external events, such as the change of school and departure of extrovert peers); whilst the current reflective phase is marked by a belief that he can influence the situation through his own efforts (internal attribution/high internal control) such as when he talked about pushing his social boundaries by initiating rather than waiting for others to communicate with him (p.10). How attribution theory plays out in hikikomorization and how it relates to the interest of one in overcoming his/her hikikomorian status, certainly needs further studying.

Заклучок

Conclusion

Да се заклучи, ниската стапка на раѓање во нај­големиот дел од индустриски и тех­но­лош­ки напредните држави во светот е при­дру­же­на со зголемената појава на феноменот на­ре­чен hikikomori. Општеството треба навремено да одговори на овој нов предизвик, затоа што мла­ди­ната е идното богатство за следниот век. За да се спаси трошењето на човечки ре­сур­си, од итно значење е да се разбере суш­тин­скиот проблем на феноменот и наоѓањето на решенија. За да се обезбеди чувство за еко­ном­ската скала на влијание следува следниов по­даток: доколку секој од 700 000-те hiki­ko­mo­ri коишто се регистрираа со помош на ја­пон­ската влада во 2010 година (19), би можел по­тенцијално да заработи минимално по 500 евра месечно (на пример 6 000 годишно по­мно­жено со 700 000), тоа е 4 200 000 000 евра што може да се додадат го­дишно на економијата. Така што, не само што владата би генерирала придобивки, во исто време и би заштедила на долгорочни тро­шоци поврзани со психолошки со­ве­ту­ва­ња и рехабилитација.

Истражувањето има две главни огра­ни­чу­ва­ња: прво, прегледот на литературата е главно све­ден само на англиски автори или пре­ве­де­ни материјали; текстовите на јапонски јазик се неразбирливи за авторите, поради што мно­гу оригинални извори на информација се ком­промитирани. Второ, ова е единствен слу­чај на истражување, поради тоа ис­тра­жу­ва­ње­то е ограничено според валидноста и ге­не­ра­ли­за­цијата. За да се зголеми валидноста и ге­не­ра­лизацијата на тековното истражување, пот­ребно е големо меѓународно истражување што моментално гарантира идна валидна хи­по­те­за. Во продолжение, сè уште постојат мно­гу непознати, што обезбедува многу ис­тра­жување во оваа област на знаење и гра­де­ње теорија.

To conclude, the lower birth rate across most industrial and technologically advanced countries in the world is accompanied by the increasing phenomenon of hikikomori. Society needs to respond to the new challenge promptly because the adolescents are the assets for the next century. To understand the core problem of this phenomenon and finding solutions are urgently needed in preventing wastage of human resources. To provide a sense of the economic impact scale, using the 700,000 hikikomorians which the Japanese government figures showed in 2010 (19), if each of the youth could potentially earn a minimum of Euro500 a month (i.e., Euro6, 000 per annum times 700,000), Euro 4, 200, 000, 000 per year could potentially be added to the economy. Therefore, not only will the government generate income revenue, but, at the same time, save on long-term expenditure on psychopathological counselling and rehabilitation.

This study has two main limitations: first, the review of literature is largely reliant on English writers or translated materials; for the texts in Japanese language are incomprehensible to the authors, hence many original sources of information are compromised. Second, this is a single case study; therefore, it is limited by its representativeness and generalization. To increase the validity and generalization of the current study, large scale international collaborative research is certainly warranted to further validate the hypothesis. In addition, there are still a lot of unknowns which warrants more research in this field of knowledge and theory building.

Citation:Suk-ching Chong S, Chan KM. A Case Study of a Chinese ‘Hikikomorian’ in Canada – Theorizing the Process of Hikikomorization. J Spec Educ Rehab 2012; 13(3-4):99-114. doi: 10.2478/v10215-011-0028-0

Референци/ References

1.   Ogino T. Managing categorization and social withdrawal in Japan: rehabilitation process in a private support group for hikikomorians. International Journal of Japanese Sociology 2004;13:120-33.

2.   Furlong A. The Japanese hikikomori phenomenon: acute social withdrawl among young people. The Sociological Review 2008;56(2):309-25.

3.   Kaneko S. Japan’s ‘socially withdrawn youths’ and time constraints in Japanese society. Management and conceptualization of time in a support group for ‘hikikomori’. Time & Society 2006;15(2/3):233-49.

4.   Hirashima N. Psychopathology of social withdrawal in Japan. Japan Medical Association Journal 2001;44(6):260-2.

5.   Jones M. Shutting themselves in. The New York Times Magazine [serial online] 2006 Jan 15 [cited 2009 June 5]. Available from: URL:http://www.nytimes.com/2006/01/15/ magazine/15japanese.html? pagewanted=all

6.   Ng H. Melancholy group: how hermits of both genders were refined. Discovery 2008;12:52-3. [Chinese]

7.  Ying FS, Ko PY, Ha WM. A miniature hikikomori encyclopedia. Hong Kong: Hong Kong Christian Services; 2008. [Chinese]

8.   Sakai M, Ishikawa S, Takizawa M, Sato H, Sakano Y. The state of hikikomori from a family’s point of view: statistical survey and the role of psychological intervention. Japanese Journal of Counseling Science 2004;37(2):168-79.

9.   Hattori Y. Social withdrawal in Japanese youth: a case study of thirty-five hikikomori clients. Journal of Trauma Practice 2005;4(3/4):181-201.

10. Lau TS. Hiding: the risk of youth in a technological era. Youth discovery 2007;3:40-2. [Chinese]

11. Barr CW. Young Japanese retreat to life of seclusion. Christian Science Monitor 2000;92(186):1.

12. Fung LT. Hikikomorians – Asian’s exclusive products. Sing Tao Daily 2005 May 13;Sect. E:10. [Chinese].

13. Sakamoto N, Martin RG, Kumano H, Kuboki T, Al-Adawi S. Hikikomori, is it a culture-reactive or culture-bound syndrome? Nidotherapy and a clinical vignette from Oman. International Journal of Psychiatry in Medicine 2005;35(2):191-8.

14. Wong CW. The phenomena of withdrawal and rebelliousness under society’s rejection. Christian Service Bulletin [serial online] 2006 [cited 2009 June 5]; 272. Available from:URL:http://www.hkcs.org/cnews/ c272/c2720401. htm [Chinese]

15. Ito M. Mobile phones, Japanese youth, and the replacement of social contact. Computer Supported Cooperative Work 2005­;31­(2):­131­-48.

16. Borovoy A. Japan’s hidden youths: mainstreaming the emotionally distressed in Japan. Culture, Medicine and Psychiatry 2008;32(4):552-76.

17. Zielenziger M. Shutting out the sun. How Japan created its own lost generation. New York (NY): Nan A. Talese, Doubleday; 2006.

18. Teo AR. A new form of social withdrawal in Japan: a review of hikikomori. International Journal of Social Psychiatry [serial online] 2009 [cited 2009 June 30]. Available from: URL:http://isp.sagepub. com/content/56/2/178

19. Hoffman M. Nonprofits in Japan help 'shut-ins' get out into the open. The Japan Times Online. The Japan Times 2012 [cited 2012 April 3]. Available from: URL: http://www. japantimes.co. jp/text/ fd20111009bj. html